Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Οι βλαπτικές συνέπειες μιας τυπολατρικής, δαπανηρής και βραδείας διαδικασίας αναγκαστικής εκτέλεσης, όχι μόνο για τα συμφέροντα του επισπεύδοντος δανειστή αλλά και για όσους μετέχουν σ’ αυτή, χωρίς να εξαιρείται ο οφειλέτης είναι προφανείς. Είναι δε πρόδηλο, οτι αμεσότεροι και πλέον επικίνδυνοι είναι οι αντίκτυποι στη διακίνηση του χρήματος μέσω των τραπεζικών πιστώσεων, τόσο λόγω του μεγέθους τους, όσο και του ότι οι Τράπεζες διαχειρίζονται ξένες οικονομίες οι οποίες, αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη και βεβαιότητα κανονικής επιστροφής τους και μάλιστα τοκοφόρα, απλούστατα θα σταματήσουν να διοχετεύονται προς αυτές με συνέπεια έτσι την αδυναμία ανάπτυξης παραπέρα της οικονομίας μέσω του κυριότερου για την άσκηση οικονομικής πολιτικής φορέα. Τα προβλήματα αυτά αμβλύνονται σε περιόδους κρίσης, όπως η σημερινή, όπου η παραγωγή, η κατανάλωση και η ρευστότητα είναι περιορισμένες και η ανάγκη του δανειστή για γρήγορη και ολιγοδάπανη ικανοποίηση επιτακτική και ζωτικής σημασίας. Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται κατανοητή η ανάγκη θέσπισης νομοθετημάτων τα οποία, παρά την αμφίβολη συνταγματικότητα των διατάξεών τους και την εναρμόνισή τους με το κοινοτικό δίκαιο, εισάγουν παρεκκλίσεις από το κοινό δικονομικό δίκαιο, προκειμένου να επιτύχουν την άμεση ικανοποίηση του πιστωτή. Μολονότι οι συνθήκες της σημερινής οικονομικής κρίσης είναι πρωτόγνωρες για τον σύγχρονο νομικό, πάραυτα δεν είναι ξένες στον εθνικό νομοθέτη, ο οποίος την δεκαετία του 1920 κλήθηκε να αντιμετωπίσει την σχεδόν ολοκληρωτική κατάρρευση του κοινωνικού ιστού και των οικονομικών δομών της χώρας, οι οποίες ακολούθησαν τους διαδοχικούς πολέμους και την παγκόσμια οικονομική κρίση, θεσπίζοντας προνόμια ουσιαστικού και δικονομικού χαρακτήρα υπέρ των πιστωτικών ιδρυμάτων, και ιδίως όσον αφορά την αναγκαστική εκτέλεση. Στα πλαίσια αυτά θεσπίστηκαν το ν.δ. της 17.7/13.8.1923, ο Ν. 4112/1929 και ο Ν. 4332/1929 θεσπίζοντας προνόμια υπέρ των πιστωτικών ιδρυμάτων και των ανωνύμων εταιρειών. Κατά τα χρόνια που ακολούθησαν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο νέα νομοθετήματα ακολούθησαν όπως το ν.δ. 3077/1954 σχετικά με τις Γενικές Αποθήκες. Πιo πρόσφατα, η διαφαινόμενη ευμάρεια και σταθερότητα στην οποία φαινόταν να οδηγεί η Ευρωπαϊκή και Νομισματική ένωση οδήγησε στην θέσπιση νέων νομοθετημάτων τα οποία κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τις νέες προκλήσεις που η ενιαία αγορά δημιούργησε για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όπως ο Ν. 2844/2000 με τον οποίο εισήχθησαν οι έννοιες του πλασματικού ενεχύρου και της κυμαινόμενης ασφάλειας καθώς και ο Ν. 3301/2004 για την παροχή χρηματοοικονομικής ασφάλειας. Αντικείμενο της παρούσας μελέτης αποτελεί η συγκριτική μελέτη και των νομοθετημάτων αυτών τόσο με τις διατάξεις του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας όσο και μεταξύ τους υπό το πρίσμα των σημερινών οικονομικών συνθηκών.
Abstract:
The harmful consequences of a bureaucratic, costly and slow compulsory enforcement process are obvious not only for the interests of the pursuant lender, but also for all the participants in such situation, without excluding the debtor is nowadays obvious. It is further evident, that the impact is more direct and most dangerous on the movement of credit through bank loans, both because of their size, and due to the fact that Banks manage funds belonging to third parties which, lacking trust and confidence of profit will simply stop being channeled to them consistently, thus resulting to failure to further develop the economy through its principal economical institution. Finally, it’s understood that these problems are mitigated in times of crisis, such as the current, where production, consumption and liquidity are limited and the need for the lenders to collect their claims fast and inexpensive is imperative and vital. In this context the need for legislation which in order to achieve immediate satisfaction of the loaner, derogates from the Civil Code while bending debtor's rights, is understood, despite its dubious constitutionality and its issues with EU law harmonization. Though conditions of the current economic crisis are unprecedented for modern jurist generations, they are not unknown to the national legislator, who in the 1920s had to confront the almost complete collapse of both the social fabric and economic structures of the state, following the successive wars and the global economic crisis. This was made through issuing privileges of civil and procedural law in favor of the financial institutions, particularly regarding the compulsory enforcement law. In this context were introduced the Legislative Decree 17.7/13.8.1923 “Special provisions on Société Anonyms”, the Law 4112/1929 “on mortgages” and the Law 4332/1929 “on the ratification of the Convention between the Greek state and the National Bank of Greece on the foundation and operation of the Agricultural Bank” establishing privileges for credit institutions and limited liability companies. In the years that followed World War II new legislation followed the Legislative Decree 3077/1954 on “General Warehouses”. Most recently, the apparent prosperity and stability which seemed to drive the European Union led to the adoption of new legislation which had to deal with the new challenges for financial institutions created by the common market, such as Law 2844/2000 which introduced the concepts of fictitious pledge and floating charge and the Law 3301/2004 on financial collateral arrangements. Subject of this study is the comparative study of the above legislation with both the provisions of the Code of Civil Procedure and each other under the light of the current financial conditions.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Γενικό Τμήμα Δικαίου, ΠΜΣ "Δίκαιο και Ευρωπαϊκή Ενοποίηση", κατεύθυνση Ιδιωτικό Δίκαιο, 2013