Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Το προσφυγικό ζήτημα και η ένταση των προσφυγικών ρευμάτων προς την Ευρώπη από το 2015 και έπειτα, ανέδειξαν τα διαχρονικά προβλήματα και τα ελλείμματα που διέπουν την πολιτική ασύλου. Η Ελλάδα, ως χώρα πρώτης υποδοχής, αποτελεί τον φορέα υλοποίησης των ευρωπαϊκών προσφυγικών πολιτικών, οι οποίες όπως αποδεικνύεται, λειτουργούν περισσότερο ως μέσο ακραίας εξαθλίωσης παρά ουσιαστικής κοινωνικοπολιτικής μέριμνας προς τους αιτούντες άσυλο. Η κάλυψη των στεγαστικών αναγκών χιλιάδων προσφύγων σε προσφυγικούς καταυλισμούς στους οποίους κυριαρχούν άθλιες συνθήκες διαβίωσης, αντικατοπτρίζει τη ψευδεπίγραφη κοινωνική ευαισθησία τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και του ελληνικού κράτους, αναφορικά με την ισότητα των προσφύγων στα ανθρώπινα δικαιώματα. Συγχρόνως, οι δράσεις στεγαστικής μέριμνας που προάγουν την αυτόνομη στέγαση σε διαμερίσματα, κρίνονται ως μειοψηφικές και βραχυπρόθεσμες, ακολουθώντας το γενικότερο πνεύμα εξευρωπαϊσμού στην παροχή κοινωνικής πρόνοιας. Η υπολειμματική κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών των προσφύγων, σε συνδυασμό με την εδραίωση αυστηρών μηχανισμών επιτήρησης στα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης, λειτουργούν αποτρεπτικά στο ενδεχόμενο νέων προσφυγικών ροών προς το εσωτερικό της. Με τον τρόπο αυτό, γίνεται κατανοητό πως οι αιτούντες άσυλο αντιμετωπίζονται περισσότερο ως απειλή παρά ως μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα η οποία χρίζει θεσμικής προστασίας.
Abstract:
The refugee issue and the ongoing influx of refugee flows towards Europe since 2015, have highlighted the chronic problems and deficiencies that govern asylum policy. Greece, as the primary host country, needs to be the implementer of European refugee policies, which, as evidenced, function more as a mean of extreme destitution than substantial socio-political care for asylum seekers. The coverage of housing needs for thousands of refugees in camps, where inhuman living conditions prevail, reflects the superficial social sensitivity of both the European Union and the Greek state regarding refugees’ equality in human rights. Simultaneously, housing care policies that promote autonomous housing in apartments are considered as minority and short-term, following the Europeanization in social welfare provision. The residual coverage of the human needs of refugees, combined with the establishment of strict monitoring at Europe's external borders, acts as a deterrent to the new refugee flows into Europe. Based on the above, it becomes evident that asylum seekers are perceived more as a threat than as a vulnerable social group deserving institutional protection.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής, ΠΜΣ, κατεύθυνση Κοινωνικά Προβλήματα και Κοινωνική Πολιτική, 2024
