Library SitePandemos Repository
Pandemos Record
 

Προβολή στοιχείων εγγραφής

Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας  

Μεταπτυχιακές εργασίες  

 
Τίτλος:Jacques Rancière: μια ριζοσπαστική αναδιατύπωση των όρων εξασφάλισης της ισότητας και της ελευθερίας
Τίτλος:Jacques Rancière: a radical restatement of the terms of ensuring of equality and freedom
Κύρια Υπευθυνότητα:Πατεράκης, Νίκος Β.
Επιβλέπων:Φουρτούνης, Γιώργος
Θέματα:Rancière, Jacques
Philosophy, French -- 20th century
Φιλοσοφία, Γαλλική -- 20ός αιώνας
Keywords:πολιτική της λογοτεχνικότητας, συμπτωματική ομιλία, αισθητική θεωρία, ταξική πάλη, σιλλεριανή αισθητική υπόσχεση, καλλιτεχνική πρακτική, αρχή της αδιαφορίας, αναπαραστατικό καθεστώς, συναίνεση της πλουτοκρατίας, πολιτική υποκειμενοποίηση, μαρξιστική οντολογικοποίηση της ισότητας, κατανομή των θέσεων, ιεραρχία, χειραφέτηση, «το μερίδιο εκείνων δίχως μερίδιο», διαφωνία
The Politics of Literature, symptomatic speech, aesthetic theory, class struggle, Schillerian aesthetic promise, artistic practice, principle of indifference, representative regime, plutocratic consensus, political subjectivity, Marxian ontologization of equality, distribution of places, hierarchy, emancipation, “α part of those without part”, dissensus
Ημερομηνία Έκδοσης:2015
Εκδότης:Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:Η εργασία σφραγίζει μια απόσταση σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους στοχαζόμαστε σήμερα τον πολιτικό ριζοσπαστισμό. Δεν επιχειρεί να διαβάσει τελεολογικά το χάσμα ανάμεσα στην «έμπρακτη πραγματικότητα» της δημοκρατίας και το ιδεώδες της. Αντιθέτως, υποστηρίζει πως αυτή η «έλλειψη» είναι συστατική της δημοκρατικής ιδέας. Για το λόγο αυτό, αναζητά μια επίκαιρη αποτίμηση του απραγματοποίητου δυναμικού της δημοκρατίας, επιχειρώντας ευθύς να συναντηθεί με το αντίθετό της –την ασυνέχεια και την αδυνατότητά της, τη μη κυριαρχία∙ με ένα πολιτικό πράττειν, κατά την εννοιολόγηση του Miguel Abensour, που ανθίσταται σε μία οργανωτική μορφή∙ μια εμπειρία καθολικότητας που συγκροτεί έναν εξισωτικό δημόσιο χώρο. Κατά συνέπεια, δεν αναγνωρίζει από τη σκοπιά αυτή το Τέλος της Ιστορίας, ότι δεν πρόκειται δηλαδή να εμφανιστεί ξανά κανένας πολιτικός στόχος για την ελευθερία και την ισότητα, τις οποίες εκπληρώνει ο φιλελεύθερος δημοκρατικός άνθρωπος, ήτοι, ο τελευταίος (φυσικός) άνθρωπος, μέσα στην ευφορία της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της οικονομίας της αγοράς. Με αυτό το σκεπτικό ενδιαφέρεται ειδικότερα για τις θέσεις του Jacques Rancière, οι οποίες, καθώς επανεξετάζουν την κριτική παράδοση, αναδιατυπώνουν τη δημοκρατική ριζοσπαστικότητα της εξουσίας του οποιουδήποτε, ο οποίος προσδιορίζεται από της ικανότητές του. Επομένως, δεν πράττει ενάντια στον αποκλεισμό με γνώμονα έναν «άλλο», ο οποίος προσδιορίζεται από τις ελλείψεις του. Εκκινώντας από την έννοια της χειραφέτησης, ο Rancière εκφράζει επαρκώς το ζήτημα της συλλογικής άσκησης της ισότητας των διανοιών, τη σύσταση μιας δύναμης που αναστατώνει την τάξη του αντιπροσωπευτικού συστήματος, την ελαττωματική σχέση ανάμεσα σε αυτό που φαίνεται και αυτό που λέγεται. Αυτή η τροποποίηση εγκαινιάζει και αποκαλύπτει ταυτόχρονα όλες τις δυνατότητες για διαφορετικούς κόσμους, καθόσον αναδιαπραγματεύεται τις συνήθεις αντιθέσεις που οριοθετούν το χώρο της πολιτικής, εκείνων δηλαδή που αντιπαραθέτουν το πολιτικό στο κοινωνικό ή το ιδιωτικό στο δημόσιο και προσδιορίζουν μία κατάσταση υποταγής. Διότι, η νομοκατεστημένη πολιτική τάξη (police), διαμερίζει το αντιληπτό βάσει της αρχής ότι το κενό και το συμπλήρωμα είναι απόντα. Όπως ο Rancière το θέτει, στο πλαίσιο του δημοκρατικού μερισμού του αισθητού, όλα τίθενται υπό κρίση. Και η πολιτική αρχίζει όταν το υποκείμενό της διαχωρίζεται από κάθε συλλογικότητα, διαμορφωμένη από μια οικονομική ή κοινωνική διαδικασία. Εδώ βρίσκεται η προϋπόθεση πιθανώς μιας άλλης έννοιας του πολιτικού στοιχείου. Οφείλει τη δυνατότητά του στην ταυτοποίηση της ανθρώπινης δραστηριότητας και των καλλιτεχνικών πρακτικών εντός ενός κοινά μοιρασμένου κόσμου, ο οποίος αποτελεί πάντα έναν πολεμικό (πολιτικό) μερισμό των τρόπων ύπαρξης. Εξάλλου, αυτό ακριβώς επιτυγχάνει η επινόηση μιας οικονομίας της ελευθερίας, ενάντια στη νεο-φιλελεύθερη προώθηση της : την κατάλυση της τέχνης ως χωριστής δραστηριότητας και την απόδοσή της στην εργασία, την επιστροφή της, δηλαδή, στη ζωή που επεξεργάζεται το ίδιο της το νόημα.
Abstract:This thesis ensures a distance from the ways in which we reflect on political radicalism nowadays. It does not attempt to study in a teleological way the gap between the “practical reality” of democracy and its ideal. On the contrary, it claims that this “deficiency” constitutes the democratic idea. For this reason, it searches for an effective assessment of the unrealized potential of democracy, attempting directly to meet with its opposite –its discontinuity and inability, the non-domination; with a political acting –according to Miguel Abensour’s conceptualization–, which resists an organisational structure; an experience of universality that constitutes an equalizing public place. Therefore, in this context, it does not recognize the End of History, namely that no political aim is going to emerge, concerning freedom and equality, which accomplishes the liberal republican man, the last (natural) man, in the euphoria of liberal democracy and the market economy. On these grounds, it is particularly interested in the theses of Jacques Rancière, that, reconsidering the critical tradition, rephrase the democratic radicality of the power of anyone, who is defined by one’s abilities. Thus, one does not act against elimination considering “another one” who is determined by one’s deficiencies. Beginning from the conception of emancipation (self-liberation), Rancière sets adequately the issue of common exercise of the equality of minds, the establishment of a power which disturbs the order of the representative system, the defective relationship between what is visible and what is sayable. This change inaugurates and reveals, at the same time, all the possibilities of different worlds, while it renegotiates the classical oppositions that circumscribe the ground of politics, namely of those who juxtapose the political to the social or the private to the public and specify a state of subordination. This is because the established political class (police) distributes the sensible, based on the principle that the void and the supplement are absent. As Rancière puts it, in the context of the democratic distribution of the sensible, everything is submitted to judgement. And politics starts when its subject is separated from every collectivity that is formed by an economic or social process. The presupposition of another possible conception of the political element lies here. It owes its capability to the identification of human activity and of the artistic practices within a commonly distributed world which always constitutes a dissensual/polemical (political) distribution of the ways of being. Besides, exactly this is achieved by the invention of an economy of freedom, contrary to its neo-liberal promotion: the disruption of art as a separate activity and its attribution to work, that is, its return to life that elaborates its own meaning.
Περιγραφή:Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, ΠΜΣ, κατεύθυνση Πολιτική Επιστήμη, 2015
Περιγραφή:Βιβλιογραφία: σ. 123-130
 
 
Αρχεία σε Αυτό το Τεκμήριο:
Αρχείο Τύπος
11PMS_POL_EPI_IST_PaterakisNi1.pdf application/pdf
 
FedoraCommons OAI Βιβλιοθήκη - Υπηρεσία Πληροφόρησης, Πάντειον Πανεπιστήμιο