Η πορεία μετασχηματισμού της δομής και της οργανωσιακής κουλτούρας των Ενόπλων Δυνάμεων σκανδιναβικών κρατών από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στον 21ο αιώνα (Φινλανδία και Νορβηγία): μαθήματα και επισημάνσεις
Τίτλος:
The transformation process of the Structure and organizational culture of the Nordic States Armed Forces from World War II to the 21st century (Finland and Norway): lessons and highlights
Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Από το τέλος του Β’ΠΠ η Νορβηγία αναθεώρησε την πολιτική της ουδετερότητας και εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, ενώ η Φινλανδία, λόγω της εγγύτητας με την ΕΣΣΔ, παρέμεινε ουδέτερη υπό το καθεστώς της «φινλανδοποίησης». Η παραδοσιακή δομή των Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΔ) και των δύο χωρών βασιζόταν στη μεγάλη εφεδρεία, προσανατολισμένη στα βόρεια σύνορα τους, πράγμα που φανερώνει τη διαρκή ανησυχία τους λόγω της Σοβιετικής και αργότερα Ρωσικής απειλής. Το αμυντικό δόγμα της Φινλανδίας βασιζόταν στην αρχή της περιφερειακής άμυνας και στη μεγάλη εκπαιδευμένη εφεδρεία της, πιστεύοντας ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει μόνη της μια πιθανή επίθεση. Αντίθετα, το αντίστοιχο δόγμα της Νορβηγίας προέβλεπε άμυνα και επιβράδυνση του εχθρού από βόρεια, μέχρι να φτάσουν οι συμμαχικές ενισχύσεις. Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο η απειλή της Ρωσίας υποχρέωνε τη Φινλανδία να διατηρεί το παρωχημένο δόγμα της περιφερειακής άμυνας, ενώ η ανάγκη για οικοδόμηση μιας δυτικής ταυτότητας την οδήγησε να συμμετέχει σε διεθνείς επιχειρήσεις χειρισμού κρίσεων. Αντίθετα η Νορβηγία ανέλαβε έναν πολύ ενεργό επιχειρησιακό ρόλο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και των διεθνών επιχειρήσεων. Και οι δύο χώρες σταδιακά εκσυγχρονίστηκαν και έχουν καταφέρει σήμερα να διαθέτουν ΕΔ οργανωμένες σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα, ικανές για διεξαγωγή κάθε είδους συμβατικών στρατιωτικών επιχειρήσεων, ενώ με την ενεργή συμμετοχή τους σε διεθνείς επιχειρήσεις διαχείρισης κρίσεων αναβαθμίζουν τον ρόλο τους διεθνώς. Οι μετεξελιγμένη αμυντική πολιτική της Φινλανδίας και της Νορβηγίας υποχρέωσε σε μετασχηματισμό τη δομή και την οργανωσιακή κουλτούρα των ΕΔ τους, ώστε να ανταποκρίνονται στη νέα τους αποστολή. Συγκεκριμένα, προχώρησαν σε μικρότερη και πιο ευέλικτη δομή δυνάμεων αυξημένης επιχειρησιακής ετοιμότητας και υιοθέτησαν νέες τακτικές και σύγχρονη τεχνολογία, με έμφαση στη διαλειτουργικότητα με τις συμμαχικές δυνάμεις. Τέλος, έφεραν αλλαγές στην εκπαίδευση και στη σύνθεση του προσωπικού των ΕΔ με την αύξηση των επαγγελματιών και τη στράτευση των γυναικών.
Abstract:
Since the end of WWII, Norway revised its policy of neutrality and joined NATO, while Finland, due to its proximity to the USSR, remained neutral under the regime of "Finnishization". The traditional structure of the Armed Forces (AF) of both countries was based on the large reserve, oriented on their northern borders, which shows their constant anxiety due to the Soviet and later Russian threat. Finland's defense doctrine was based on the principle of regional defense and its large trained reserve, believing that it had to face a possible attack alone. In contrast, the corresponding Norwegian doctrine called for defending and slowing down the enemy from the north until Allied reinforcements arrived. After the Cold War, the threat of Russia forced Finland to maintain the outdated doctrine of regional defense, while the need to build a Western identity led it to participate in international crisis management operations. Instead Norway assumed a very active operational role within NATO and international operations. Both countries have gradually modernized and have managed today to have EDs organized according to Western standards, capable of conducting all kinds of conventional military operations, while with their active participation in international crisis management operations they are upgrading their role internationally. The evolved defense policy of Finland and Norway forced a transformation of the structure and organizational culture of their EDs to meet their new mission. Specifically, they moved to a smaller and more flexible force structure of increased operational readiness and adopted new tactics and modern technology, with an emphasis on interoperability with allied forces. Finally, they brought changes in the training and composition of the ED staff with the increase of professionals and the conscription of women.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, ΠΜΣ Στρατηγικές Σπουδές Ασφάλειας, 2023
