Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Η διάγνωση καρκίνου θεωρείται μια τραυματική εμπειρία όπου το άτομο καλείται να διαχειριστεί το στίγμα που αντιλαμβάνεται σε σχέση με τη νόσο. Ο καρκίνος μπορεί να ιδωθεί ως ένα συμπτωματικό μειονέκτημα που οδηγεί σε επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας καθώς το άτομο ξεκινά να αποτελεί μέρος μιας ομάδας όπου η αυτοαναφορά με επικέντρωση στην ασθένεια (καρκινοπαθής ασθενής) ενέχει μια αρνητική όψη ταύτισης ενώ όταν η ταυτότητα προσδιορίζεται με επικέντρωση στην επιβίωση, η αυτοαναφορά ως survivor είναι θετικότερη και λειτουργεί διαφορετικά στην προσαρμογή του ατόμου στον καρκίνο. Στην παρούσα έρευνα, εξετάζεται η μετατραυματική ανάπτυξη μέσα στο πεδίο των διομαδικών σχέσεων, διερευνάται η πρόβλεψή της από το στίγμα, μέσα από τα συναισθήματα, την αίσθηση αποτελεσματικότητας, από διάφορες ταυτοτικές παραμέτρους και από τη συλλογική δράση. Η ταύτιση με την ασθένεια και η ταύτιση με την επιβίωση αποτελούν δύο όψεις της ταυτότητας που μελετήθηκαν παράλληλα με την παράμετρο της διάστασης εαυτού - ομάδας η οποία σε αντιδιαστολή με την ταύτιση με την ενδοομάδα έχει φανεί να ενεργοποιείται υπό συνθήκες ώστε το άτομο να διαχειριστεί ένα μειονέκτημα. Αξιοποιώντας και διευρύνοντας το μοντέλο της κοινωνικής ταυτότητας για τη συλλογική δράση (SIMCA), αφενός ανιχνεύτηκαν διαδρομές «κατασκευής» ταυτότητας και αφετέρου μελετήθηκε μια ατομική και μια συλλογική διαδρομή πρόβλεψης της μετατραυματικής ανάπτυξης οι οποίες εξετάστηκαν συγκριτικά. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν διαφορετικές διαδρομές κατασκευής ταυτότητας σε κάθε συνθήκη, διαφοροποιημένη συμβολή των επιμέρους παραγόντων ενώ η ελπίδα και η ταύτιση με την επιβίωση φάνηκαν να συνεισφέρουν σταθερά θετικά στην πρόβλεψη της συλλογικής δράσης και της μετατραυματικής ανάπτυξης τόσο στην ατομική όσο και στη συλλογική διάσταση.
Abstract:
A cancer diagnosis is considered a traumatic experience where the individual is asked to manage the stigma they perceive in relation to the disease. Cancer can be seen as a symptomatic disadvantage that leads to a redefinition of identity as the individual begins to be part of a group where the disease-focused self-reference (cancer patient) has a negative aspect of identification while the survivor-focused self-reference is more positive and works differently in the individual's adaptation to cancer. In the present research, post-traumatic growth is examined within the field of intergroup relations, it is examined its prediction by stigma, through emotions, the sense of efficacy, by various identity parameters and by collective action is explored. Identification with the disease and identification with survival are two aspects of identity that have been studied alongside the dimension of self-group distancing dimension which, in contrast to identification with the ingroup, has been shown to be activated under conditions in order the individual to manage a disadvantage. Utilizing and expanding the model of social identity for collective action (SIMCA), on the one hand, paths of identity "construction" were detected, and on the other hand, an individual and a collective path of predicting post-traumatic growth were studied, which were examined comparatively. The results of the research showed different paths of identity construction in each condition, differentiated contribution of individual and collective factors while hope and identification with survival appeared to contribute consistently positively to the prediction of collective action and posttraumatic growth in both the individual and collective dimensions.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Ψυχολογίας, ΠΜΣ "Κοινωνική Ψυχολογία των Συγκρούσεων", 2022
