Library SitePandemos Repository
Pandemos Record
 

Προβολή στοιχείων εγγραφής

Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών  

Μεταπτυχιακές εργασίες  

 
Τίτλος:Η εξωτερική στρατηγική της ΕΕ μετά τη Λισαβόνα: διεθνής παρουσία, ασφάλεια και διαχείριση κρίσεων
Τίτλος:The EU external strategy after Lisbon: international presence, security and crisis management
Κύρια Υπευθυνότητα:Μικέλης, Γρηγόριος Π.
Επιβλέπων:Κοππά, Μαριλένα
Θέματα:
Keywords:Ευρωπαϊκή Ένωση, Συνθήκη της Λισαβόνας, Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου, Διαχείριση Κρίσεων
European Union, Lisbon Treaty, Common Foreign and Security Policy, United Nations, North Atlantic Treaty Organization, Crisis Management
Ημερομηνία Έκδοσης:2022
Εκδότης:Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:Η Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία τέθηκε σε ισχύ στα τέλη του 2009, αποτελεί ορόσημο στην εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), με σημαντικό αντίκτυπο στον κρίσιμο τομέα της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας. Δύο βασικές καινοτομίες της μεταρρυθμιστικής αυτής συνθήκης, με στόχο την ενίσχυση της ΕΕ στον τομέα της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, είναι πρώτον, ο ενισχυμένος ρόλος του Ύπατου Εκπροσώπου, ο οποίος έγινε ταυτόχρονα και Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και δεύτερον, η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης με καθήκοντα παρόμοια με εκείνα των εθνικών Υπουργείων Εξωτερικών. Από την άλλη πλευρά, οι θεσμικές αλλαγές που επέφερε η Συνθήκη της Λισαβόνας προκάλεσαν έντονες ανησυχίες σχετικά με το καθεστώς εκπροσώπησης της ΕΕ στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, όπως αυτό ίσχυε ήδη από το 1974. Ωστόσο, με το ψήφισμα 65/276 (2011) των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), το πρόβλημα της εκπροσώπησης ξεπεράστηκε. Όπως έχουν δείξει οι μέχρι τώρα μελέτες, οι παραπάνω αλλαγές φαίνεται να είχαν θετική επίδραση, τουλάχιστον σε θέματα συνοχής μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ. Ωστόσο, δεν υπήρξε ιδιαίτερη βελτίωση όσον αφορά την προβολή της ΕΕ σε σχέση με την προ Λισαβόνας περίοδο. Οι παραπάνω όροι θεωρούνται ιδιαίτερα σημαντικοί για την επιρροή της ΕΕ, λόγω του γεγονότος ότι ο ΟΗΕ είναι το μεγαλύτερο διακρατικό φόρουμ όπου τα μέλη του λαμβάνουν δεσμευτικές αποφάσεις. Στην περίπτωση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, η Συνθήκη της Λισαβόνας δεν φάνηκε να έχει άμεση επίδραση καθώς η παρουσία των θεσμικών οργάνων της ΕΕ ήταν περίπου στα ίδια επίπεδα όπως και στην προ Λισαβόνας εποχή. Λόγω της περιορισμένης συμμετοχής εντός του Συμβουλίου Ασφαλείας, η παρουσία των κρατών-μελών της ΕΕ, θα μπορούσε να αξιολογηθεί, έστω και με ορισμένες επιφυλάξεις, με άλλους δείκτες όπως, ο εσωτερικός συντονισμός, η διαφοροποίηση στις ψηφοφορίες και η πρωτοβουλία συν-υποβολής ψηφισμάτων. Τέλος, όσον αφορά τη συμμετοχή της ΕΕ σε καταστάσεις διαχείρισης κρίσεων, ο ρόλος της παραμένει διαχρονικά συμπληρωματικός ως προς στις δράσεις του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ. Εάν η ΕΕ θέλει να αναλάβει πρωτοβουλίες στρατηγικής αυτονομίας, οι οποίες θα την ενισχύσουν στο πλαίσιο των υφιστάμενων συμμαχιών της, θα πρέπει να ξεπεράσει τις εσωτερικές θεσμικές της αδυναμίες και να προβεί σε μια κοινή και σαφή εννοιολόγηση της εξωτερικής στρατηγικής που επιθυμεί να ακολουθήσει.
Abstract:The Lisbon Treaty, which was activated at the end of 2009, is a milestone in European Union’s (EU) development with a significant impact on the critical sector of European foreign and security policy. Two of the main innovations of this reform treaty, aiming at strengthening the EU in the area of the Common Foreign and Security Policy, are firstly, the enhanced role of the High Representative, who became at the same time the Vice-President of the European Commission, and secondly, the European External Action Service with duties similar to those of national ministries of foreign affairs. On the other hand, the institutional changes brought about by the Lisbon Treaty caused intense concerns about the status of EU representation in the United Nations General Assembly as it had been since 1974. However, with the United Nations (UN) Resolution 65/276 (2011), the representation problem was overcome. As the studies has shown so far, the above changes seem to have had a positive effect, at least in matters of coherence between in EU member-states. However, there was no particular improvement concerning the EU’s visibility compared to the pro Lisbon period. The above terms are considered particularly important for the EU’s influence, due to the fact that the UN is the largest transnational forum where binding decisions are taken by its members. In the case of the United Nations Security Council, the Lisbon Treaty did not appear to have a direct influence, as the presence of the EU institutions was roughly at the same levels it was in the pre-Lisbon era. Due to the limited participation within the UNSC, the presence of the EU member- states, even with some reservations, could be evaluated with other indicators such as the internal coordination, voting divergence and co-sponsor initiative in resolutions. Finally, concerning the EU’s involvement in crisis management situations, diachronically its role remains complementary to the actions of NATO and the UN. If the EU wants to undertake initiatives of strategic autonomy, which will strengthen it within its existing alliances, it should have to overcome internal institutional weaknesses as well as make a common and clear conceptualization of the external strategy it wants to follow.
Περιγραφή:Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, ΠΜΣ Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές, 2022
Περιγραφή:Βιβλιογραφία: σ. 39-42
 
 
Αρχεία σε Αυτό το Τεκμήριο:
Αρχείο Τύπος
12PMS_MikelisGr_1221M010.pdf application/pdf
 
FedoraCommons OAI Βιβλιοθήκη - Υπηρεσία Πληροφόρησης, Πάντειον Πανεπιστήμιο