Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η μελέτη της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας κατά την περίοδο της κρίσης και η αναζήτηση διεξόδου μέσα από την διεύρυνση της δημοκρατίας και την ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας. Το πρώτο μέρος πραγματεύεται τα επαχθή μνημονιακά μέτρα και τον αντίκτυπό τους στην ελληνική κοινωνία. Ως σπουδαιότερη συνέπεια εντοπίζουμε την βίαιη και άνιση αναδιανομή του πλούτου, που δημιουργεί συνθήκες κοινωνικής ανισότητας, οξύνοντας τις κοινωνικές αντιθέσεις. Στη συνέχεια, αφού διαπιστώνουμε μια «ραγισμένη» μόνο κοινωνική συναίνεση, μελετάμε την αντίδραση του κράτους στην πολιτική κρίση. Καταλήγουμε δε, στο συμπέρασμα ότι το ελληνικό κράτος έχει υιοθετήσει χαρακτηριστικά αυταρχικού κρατισμού, προκειμένου να διατηρήσει το κυρίαρχο κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο, γεγονός που οφείλεται στο ίδιο το ταξικό περιεχόμενό του. Το δεύτερο μέρος πραγματεύεται την διεύρυνση της λαϊκής συμμετοχής ως διέξοδο από τον κρατικό αυταρχισμό. Μελετάμε ξεχωριστά την ανάκληση, την λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία, το δημοψήφισμα και τα λαϊκά συμβούλια, ως θεσμούς που στοχεύουν αφενός στην καταπολέμηση της αυτονόμησης των κυβερνώντων από τους κυβερνωμένους και αφετέρου στην πραγμάτωση της λαϊκής κυριαρχίας ως πηγή εξουσίας «από τα κάτω». Καταγράφουμε, επίσης, ως ιστορικά παραδείγματα ενεργούς λαϊκής συμμετοχής, το Σύνταγμα των Γιακοβίνων (1793), το σχέδιο Συντάγματος του Ρήγα Φεραίου (1797), την Παρισινή Κομμούνα (1871) και την Κυβέρνηση του Βουνού (1944). Θέση μας είναι ότι οι θεσμοί λαϊκής συμμετοχής, όταν λειτουργούν στα πλαίσια ελεύθερου και ουσιαστικού διαλόγου, ενισχύουν την λαϊκή κυριαρχία και διευρύνουν την δημοκρατία.
Abstract:
he current research is aiming to study the greek social reality during the crisis period and to search a way out through the expansion of democracy and the reinforcement of people’s sovereignty. The first part is dealing with the burdensome measures that were imposed by the MoU (Memoranda of Understanding) and their impact on greek society. As a major consequence we indicate the violent and unequal redistribution of wealth that leads to social inequality, exacerbating the social conflicts. Subsequently, upon realizing a “broken’’ social consensus, we proceed to research the reaction of the State to the political crisis. Then, we arrive to the conclusion that the greek State has adopted characteristics of authoritarian statism, in order to maintain the ruling socio-economic model, a fact that it is due to its class content. The second part is dealing with the expansion of people’s participation as a way out of the authoritarian statism. We study separately the recall, the legislative people’s initiative, the referendum and the people’s congresses, as institutions that aim, on the one hand, to combat the detachment of the governors from the governed and, on the other hand, to accomplish the people’s sovereignty as an origin of authority “from the bottom up”. Furthermore, we represent the Constitution of Jacobins (1793), the draft Constitution of Rigas Feraios (1797), the Paris Commune (1871) and the Mountain Government (1944) as historic examples of effective people’s participation. Our thesis is that the institutions of people’s participation, when functioning within free and substantial dialogue, they are reinforcing the people’s sovereignty and they are expanding democracy.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Γενικό Τμήμα Δικαίου, ΠΜΣ "Δίκαιο και Ευρωπαϊκή Ενοποίηση", κατεύθυνση Δημόσιο Δίκαιο", 2014
