Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Τα διακριτικά γνωρίσματα, όπως το σήμα και το όνομα χώρου, χαρακτηρίζονται ως περιουσιακά αγαθά, καθώς είναι οικονομικά εκμεταλλεύσιμα. Βασικός και ιδιαίτερα διαδεδομένος τρόπος εκμετάλλευσής τους είναι η σύμβαση με την οποία παραχωρείται η χρήση τους από τον δικαιούχο σε τρίτο (παραχωρησιούχο) με ορισμένο οικονομικό αντάλλαγμα. Μέχρι τη θέση σε ισχύ του νόμου 4072/2012, στην ελληνική έννομη τάξη, η παραχώρηση της χρήσης του σήματος ρυθμιζόταν από την εκάστοτε περί σημάτων νομοθεσία (π.χ. νόμος 3205/1955, νόμος 2239/1994), η οποία προσέφερε δύο βασικές επιλογές, την άδεια παράλληλης κατάθεσης σήματος και την άδεια χρήσης σήματος, η πρώτη εκ των οποίων καταργήθηκε από τον ισχύοντα ν. 4072/2012. Όσον αφορά στην άδεια χρήσης ονόματος χώρου, με τις όποιες ιδιαιτερότητες διακρίνουν την εν λόγω σύμβαση και στο βαθμό που το όνομα χώρου έχει αποκτήσει χαρακτήρα απλού διακριτικού γνωρίσματος, εφαρμόζονται αναλογικά οι περί σημάτων διατάξεις. Κατά τη διάρκεια της άδειας χρήσης μπορεί να ανακύψουν ζητήματα που καθιστούν την εξέλιξή της μη ομαλή. Τα εν λόγω ζητήματα μπορεί να αφορούν παραβιάσεις της σύμβασης από κάθε έναν εκ των συμβαλλομένων σχετικά με διάφορες πτυχές, όπως π.χ. η διάρκεια της σύμβασης και η έκταση των παρεχόμενων εξουσιών. Οι εν λόγω παραβιάσεις αποτελούν το νόμιμο λόγο για τη γένεση αστικής ευθύνης του μέρους που παραβιάζει τη σύμβαση. Στην παρούσα εργασία εξετάζεται η αστική ευθύνη του παραχωρησιούχου χρήσης σήματος ή ονόματος χώρου. Αστική ευθύνη του παραχωρησιούχου σήματος γεννάται ιδίως σχετικά με τη διάρκεια της άδειας, τη μορφή και το είδος των εμπορευμάτων για τα οποία μπορεί να χρησιμοποιεί το σήμα, τη γεωγραφική περιοχή εντός της οποίας επιτρέπεται η εν λόγω χρήση, καθώς και τις ποιοτικές προδιαγραφές που ενδεχομένως έχει θέσει ο σηματούχος. Η ευθύνη του παραχωρησιούχου για τους ανωτέρω λόγους προβλέπεται ρητά στο άρθρο 132 παράγραφος 2 του νόμου 4072/2012. Η παραβίαση των ανωτέρω συμβατικών υποχρεώσεων γεννά ενδοσυμβατική ευθύνη, για την οποία εφαρμόζονται οι γενικές διατάξεις του αστικού κώδικα, ενώ επίσης εφαρμόζονται αναλογικά οι διατάξεις για τη μίσθωση προσοδοφόρου. Επιπλέον, είναι αρκετά συνηθισμένο να προστίθενται ρήτρες στη σύμβαση, οι οποίες ελέγχονται για τη νομιμότητά τους, ιδίως για την περίπτωση που τίθενται καταχρηστικά. Οι συγκεκριμένες ρήτρες δύνανται να ενεργούν τόσο κατά το συμβατικό όσο και κατά το μετασυμβατικό στάδιο, ανάλογα με τη συμφωνία των μερών. Ωστόσο, είναι ιδιαίτερα σύνηθες η ευθύνη του παραχωρησιούχου να γεννάται και εξωσυμβατικά, κυρίως ως αδικοπρακτική ευθύνη, λόγω της προσβολής του απόλυτου δικαιώματος στο σήμα, ενώ επίσης νόμιμο λόγο ευθύνης δύναται να θεμελιώσει και η παραβίαση της νομοθεσίας περί αθέμιτου ανταγωνισμού. Η προστασία του σηματούχου συνίσταται στην αξίωση για άρση και παράλειψη της προσβολής του απόλυτου δικαιώματός του, καθώς και στην αξίωση για αποζημίωση. Επιπλέον, δύναται να ζητήσει τη δημοσίευση της καταδικαστικής απόφασης στα ΜΜΕ ή στο διαδίκτυο, ενώ, σε συνδυασμό με την αξίωση για άρση της προσβολής, μπορεί να ζητήσει την απόσυρση των εμπορευμάτων του παραχωρησιούχου από το εμπόριο, την αφαίρεση του σήματος από τα εμπορεύματα ή ακόμη και την καταστροφή τους.
Abstract:
The distinctive signs, like the trademark and the domain name, are characterized as assets, since they are economically exploitable. The basic and very popular way of exploitation is the contract which grants the use by its owner -called the licensor- in a third part -called the licensee- with certain financial consideration -called the royalties. Until the entry into force of the law 4072/2012 in the greek rule of law, the grant of use of trademarks was governed by the legislation relating to trademarks (e.g. law 3205/1955, law 2239/1994), which offered two basic options, parallel regis-tration of a trademark and trademark license agreement, the first of which was repealed by the applicable law 4072/2012. Regarding the domain name license agreement, with any particularities distinguish this contract and to the extent that the domain name has acquired distinctive character of a sign, provisions related to trademarks apply mutatis mutandis. During the licensing, issues can arise that obstruct its implementation. These issues may involve violations of the convention, called breach of contract, from each of the parties on various aspects, such as the duration of the contract and the extent of the power. These violations constitute the legal grounds for the creation of civil liability of the part that violates the contract. This paper examines the civil liability of the licensee of a trademark or a domain name. Civil liability of the licensee of a trademark arises particularly on the duration of the license, the form and nature of the goods for which it can be used, to mark the geographical area of authorized use, and also the quality standards that may have been set by the trademark owner/licensor. The responsibility of the licensee for the above reasons are explicitly provided in the paragraph 2 of the article 132 of the law 4072/2012. The violation of such contractual obligations creates contractual liability, for which the general provisions of the Civil Code apply, and also mutatis mutandis the provisions for the lease of a lucrative object. Furthermore, it is quite common to add clauses in the contract, checked for legitimacy, especially if they are set without a valid reason. These clauses may act both during the contract and after the interrup-tion of the main contract, depending on the parties' agreement. However, liability of the licensee commonly rises from non-contractual liability, as tort, due to the infringement of the absolute right to trademark, while legal grounds can be also established by violating the law of unfair competition. The absolute right of the licensor is generally enforced by him in a civil law court, where he has also the claim to compensation. Furthermore, he may request the publication of the sentence in the media or on the Internet, and, along with the claim for waiver of the attack, may request the commercial withdrawal of the goods of the licensee, removing trademark from the goods or even their destruction.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Γενικό Τμήμα Δικαίου, ΠΜΣ "Δίκαιο και Ευρωπαϊκή Ενοποίηση", κατεύθυνση Ιδιωτικό Δίκαιο, 2014
