Το δικαίωμα στην οικογενειακή επανένωση, βάσει των κανονισμών Δουβλίνο ΙΙ και ΙΙΙ και οι παθογένειες αυτών
Τίτλος:
The right to family reunification under the Dublin Regulations II and III and their pathogenies
Κύρια Υπευθυνότητα:
Σάρδη, Βασιλική Γ.
Επιβλέπων:
Τσίρης, Παναγιώτης Β.
Θέματα:
Keywords:
Οικογενειακή επανένωση, πρόσφυγας, Κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ, Κανονισμός Δουβλίνο ΙΙΙ, άσυλο, αιτών διεθνούς προστασίας, ευρωπαϊκή πολιτική, ασυνόδευτοι ανήλικοι, άδεια παραμονής, προστασία της οικογένειας, χώρες υποδοχής, χώρες προορισμού Family reunification, refugee, Dublin Regulation II, Dublin Regulation III, asylum, applicant for international protection, European policy, unaccompanied/ separated minors, residence permit, family protection, host countries, destination countries
Ημερομηνία Έκδοσης:
2019
Εκδότης:
Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Η προστασία της οικογένειας αποτελεί θεμελιώδη αρχή και υποχρέωση των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πολλές δεκαετίες τώρα. Τις τελευταίες δυο δεκαετίες, η οικονομική και κοινωνική κρίση, έχουν συμβάλει σημαντικά στην προάσπιση του ανωτέρω δικαιώματος, ενώ, εδώ και λίγα χρόνια, τόσο η Ελλάδα όσο και η υπόλοιπη Ευρώπη βρίσκονται στο επίκεντρο μιας προσφυγικής κρίσης, που ως αποτέλεσμα έχει τις ολοένα και περισσότερο αυξημένες εισερχόμενες ροές πληθυσμού, από χώρες όπως η Συρία, το Ιράν, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, σε χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Το δικαίωμα στην οικογενειακή επανένωση προασπίζεται ρητά από τη Σύμβαση του Δουβλίνου, η οποία είχε υπογραφεί στις 15 Ιουνίου του 1990 και στην πορεία αντικαταστάθηκε από τους Κανονισμούς Δουβλίνο ΙΙ (2003) και ΙΙΙ (2013). Στο πλαίσιο διαχείρισης της προσφυγικής αυτής κρίσης, προβλέπεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου η μετακίνηση προσφυγικού πληθυσμού από χώρες υποδοχής του νότου, όπως είναι η Ελλάδα, η Ιταλία και η Μάλτα σε χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, με σκοπό την οικογενειακή επανένωση. Πιο συγκεκριμένα, υπήκοοι τρίτων χωρών που εισέρχονται σε χώρες υποδοχής, όπως είναι η Ελλάδα, διατηρούν το δικαίωμα να ζητήσουν να επανενωθούν με άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος, που ήδη βρίσκονται σε κάποιο άλλο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βέβαια, για να συμβεί αυτό, πρέπει να πληρείται μια σειρά από κριτήρια και προϋποθέσεις. Η παρούσα μελέτη έχει σκοπό να μελετήσει σε βάθος τη διαδικασία της οικογενειακής επανένωσης του προσφυγικού κυρίως πληθυσμού, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις δυσκολίες που ανακύπτουν κατά την εφαρμογή της. Όπως έχει παρατηρηθεί, παρ’ όλες τις προσπάθειες που καταβάλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε συνεργασία με το ΕΔΔΑ και τα κράτη μέλη της ΕΕ, η επανένωση οικογενειών δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Στο ερευνητικό αυτό εγχείρημα, καθοριστική είναι η συμμετοχή επαγγελματιών, τόσο νομικών όσο και κοινωνικών επιστημόνων, οι οποίοι γνωρίζουν τη διαδικασία και τα προβλήματα που προκύπτουν κατά την εφαρμογή της. Την κύρια ιδέα για την εκπόνηση της παρούσας εργασίας, από κοινωνιολογικής πάντα πλευράς, αποτέλεσε η αμφισβήτηση των ευρωπαϊκών πολιτικών ως προς την οικογενειακή επανένωση υπηκόων τρίτων χωρών, καθώς όπως προκύπτει, οι μακροχρόνιες καθυστερήσεις και απαιτητικές διοικητικές πρακτικές, είναι μόνο δυο από τις παθογένειες που θα αναλυθούν σε επόμενα κεφάλαια, όμως όπως αποδεικνύεται, πολλές φορές μπορεί να οδηγήσουν σε οδυνηρές καταστάσεις.
Abstract:
The family protection constitutes a fundamental principle and obligation of the Member States of the European Union, many decades now. The last two decades, the economic and social crisis, have made a significant contribution to the advocacy of the above right, whereas, for a few years now, both Greece and the rest of Europe have been at the heart of a refugee crisis, which has resulted in ever-increasing incoming population flows, from countries like Syria, Iran, Iraq and Afghanistan to countries in the European south. The right to family reunification is explicitly defended by the Dublin Convention, which was signed on 15 June 1990 and has been replaced in the process by the Dublin Regulation II (2003) and Dublin Regulation III (2013). As part of the management of this refugee crisis, the European Commission and the European Court of Human Rights envisage the relocation of refugee populations from host countries in the south, such as Greece, Italy and Malta in central and northern European countries, with the aim of family reunification. More specifically, third-country nationals who enter host countries, such as Greece, have the right to request reunification with family members who already located in another Member State of the European Union. Undoubtedly, for this to happen, a number of criteria and requirements must be eligible. The purpose of the present study is to study in depth the process of family reunification of the predominantly refugee population, with particular emphasis on the difficulties arised during its implementation. As has been noted, despite all the efforts made by the side of European Commission in cooperation with the European Court of Human Rights and the EU Member States, family reunification is not an easy task. In this research project, the involvement of professionals, both legal and social scientists, is pivotal, as they are aware of the process and the difficulties that arise when implementing it. From the sociological point of view, the main idea behind the present study was the challenge of European policies on family reunification of refugees. As it turns out, the long delays and demanding administrative practices are just two of the pathogens that will be discussed in the next chapters, however, as ascertained, many times they can lead to inflictive situations.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Κοινωνιολογίας, ΠΜΣ "Κοινωνιολογία", κατεύθυνση Κοινωνικός Αποκλεισμός και Ανθρώπινα Δικαιώματα, 2019
