Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Στην περίοδο που ακολούθησε τον ψυχρό πόλεμο, ο δυτικός κόσμος επιχείρησε να επαναπροσδιορίσει την έννοια της απειλής κατά της εθνικής ασφάλειας, μελετώντας περιπτώσεις που δεν ενέπιπταν στα παραδοσιακά μοντέλα ή μεθοδολογίες. Ειδικά, όμως, μετά τη σύγκρουση Ισραήλ - Χεζμπολάχ το 2006 και πολύ περισσότερο μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014, κυριάρχησε ο όρος «υβριδική απειλή», προκειμένου να ονοματοδοτηθεί η ανησυχητική συνθετότητα και μη γραμμικότητα αυτού του είδους των συγκρούσεων. Παρά την έλλειψη ενός θεσμικά αποδεκτού ορισμού, κοινό στοιχείο όλων των προσεγγίσεων του προσδιοριστικού «υβριδικός» συνιστά ο ετερόκλητος και δυναμικός συνδυασμός συμβατικών και μη μέσων. Στην παρούσα εργασία αρχικά αναπτύσσεται το θεωρητικό υπόβαθρο που αφορά στον υβριδικό πόλεμο και την εν γένει υβριδική απειλή ενώ στη συνέχεια παρουσιάζονται συνοπτικά οι περιπτωσιολογικές μελέτες του πολέμου Ισραήλ-Χεζμπολάχ και της προσάρτησης της Κριμαίας από τη Ρωσία καθώς θεωρούνται θεμελιώδεις από τη στιγμή που πυροδότησαν τις αναλύσεις γύρω από αυτή την ιδιάζουσα μορφή πολέμου. Ακολούθως επικεντρώνομαι στο θαλάσσιο περιβάλλον με την παρουσίαση των υβριδικών τακτικών που έχουν εφαρμοσθεί μέχρι σήμερα εξετάζοντας κατά πόσο αυτές είναι προσαρμόσιμες στα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του Αιγαίου πελάγους. Σκοπός της εργασίας είναι να παρουσιαστεί ποια είναι η υβριδική απειλή με την οποία δυνητικά μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπη η χώρα μας στο χώρο του Αιγαίου, στο πλαίσιο της πάγιας επιδίωξης της Τουρκίας για αλλαγή του status quo στην περιοχή, λαμβάνοντας υπόψη τις παρούσες αλλά και μελλοντικές τεχνολογικές και στρατιωτικές δυνατότητες της γείτονος. Η εργασία ολοκληρώνεται με προτάσεις επί των απαραίτητων δράσεων που πρέπει να αναληφθούν προκειμένου να αποτραπεί μια τέτοια επίθεση ή να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά σε περίπτωση εκδήλωσής της ώστε να διασφαλιστεί η εθνική κυριαρχία της χώρας μας.
Abstract:
In the period following the Cold War, the western world tried to redefine the concept of threat to national security by studying cases that did not fit into traditional models or methodologies. However, especially after the Israeli-Hezbollah conflict in 2006, and more so since the Crimean annexation from Russia in 2014, the term "hybrid threat" was dominated, in order to name the worrying complexity and non-linearity of such conflicts. Despite the lack of an institutionally accepted definition, a common element of all approaches to the identifying "hybrid" is the heterogeneous and dynamic combination of conventional and unconventional means. In the present work, the theoretical background of the hybrid war and the overall hybrid threat is first developed, followed by the case studies of the Israel-Hezbollah war and the annexation of the Crimea from Russia as they are considered fundamental since they triggered the analyzes around this particular form of war. Then I focus on the maritime environment by presenting the hybrid tactics that have been applied to date by examining whether they are adaptable to the peculiar features of the Aegean Sea. The aim of the paper is to present the hybrid threat that our country could potentially face in the Aegean, in the context of Turkey's continued pursuit of a change of status quo in the region, taking into account present and future technological and military capabilities of the neighbor. The work is completed with proposals on the necessary actions to be taken to prevent such an attack or to deal effectively with it in order to ensure the national sovereignty of our country.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, ΠΜΣ, κατεύθυνση Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές, 2018
