Library SitePandemos Repository
Pandemos Record
 

Προβολή στοιχείων εγγραφής

Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  

Μεταπτυχιακές εργασίες  

 
Τίτλος:Η νομική αναγνώριση της ομόφυλης συντροφικότητας ως πολιτική διεκδίκηση: (Α)δυνατότητες της δικαιοσύνης και η απορία του υποκειμένου
Τίτλος:The legal recognition of same-sex couples as a political demand: (Im)possibilities of justice and the aporia of the subject
Κύρια Υπευθυνότητα:Παπαναγιώτου, Αθηνά Δ.
Επιβλέπων:Αθανασίου, Αθηνά
Θέματα:
Keywords:Γάμος ομόφυλων, βιοπολιτική, νομική αναγνώριση, απορία δικαιοσύνης, υποκειμενοποίηση, καθυπόταξη, παρωδία, αυτοποίηση, Ντεριντά
Same-sex marriage, same-sex partnership, biopolitics, legal recognition, aporia of justice, subjectivation, subjection, parody, self-poiesis, Derrida
Ημερομηνία Έκδοσης:2017
Εκδότης:Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:Η νομική αναγνώριση της ομόφυλης συντροφικότητας αποτελεί ένα από τα πιο επίκαιρα ερωτήματα διεθνώς για τα ΛΟΑΤΚΙ κινήματα και τη σχετική θεωρία. Η νομική αναγνώριση των συντρόφων του ίδιου φύλου αποτελεί για ένα μέρος του κινήματος και της θεωρίας ένα ανατρεπτικό, πολιτικό πρόταγμα, το οποίο επιδιώκει να εξασφαλίσει ένα ασφαλές νομικό έδαφος δικαιωμάτων και προνομίων στα ομόφυλα ζευγάρια παρόμοιων με εκείνα που απολαμβάνουν τα ετερόφυλα. Ωστόσο, η ιστορικοποίηση της αναγνωρισμένης συντροφικής σχέσης και πιο συγκεκριμένα του θεσμού του γάμου προδίδει τους δεσμούς της με την ιδιοκτησία, την αναπαραγωγή του έθνους, την εκκλησία, τις έμφυλες διακρίσεις, τον αποκλεισμό, και τη βιοπολιτική ταξινόμηση των ερωτικών πρακτικών, της οικειότητας και της σχεσιακότητας. Η έρευνά μου επιδιώκει να αναδείξει και να αποκριθεί στην απορία που δημιουργείται μεταξύ της νομικής αναγνώρισης των ομόφυλων ζευγαριών ως χειραφετητικής πολιτικής διεκδίκησης και νομικής ρύθμισης, και του συγκειμένου ιστορικού κοινωνικού και πολιτικού, που σημαίνει τους θεσμούς αναγνωρισμένης συντροφικότητας, με προνομιακό και κυρίαρχο εκείνον του γάμου. Ποιό είναι το υποκείμενο που διαμορφώνεται στο πλαίσιο ενός τέτοιου θεσμού; είναι ένα και ενιαίο έγγαμο υποκείμενο και τι θα σήμαινε η προβληματοποίησή του; Πώς και σε ποιό βαθμό οι θεσμοί αναγνωρισμένης συντροφικότητας διαμορφώνουν το έγγαμο υποκείμενο; Είναι όλες οι ιστορίες συμπερίληψης και υπαγωγής στο νόμο ίδιες; Τι παθαίνει ο νόμος όταν διαστέλλεται το ιδίωμα του; Και τι θα μπορούσε να μας αφηγηθεί αυτός ο μετασχηματισμός για τις εγκλήσεις που συγκροτούν και καθυποτάσσουν; Υπάρχει κάποια δικαιοσύνη στη συμπερίληψη και πως αυτή θα πρέπει να εννοηθεί; Ποιος είναι ο προσίδιος τόπος της -αν υπάρχει τέτοιος- και μπορεί αυτόν να τον ενοικήσει ο νόμος; Και τέλος, έχει σημασία η θέση από την οποία εκφέρει καμία αυτές τις κρίσεις και οι τρόποι της ερωτηματοθεσίας; Η έρευνα μου, με αναφορά στο ελληνικό συγκείμενο και εκκινώντας από το τεθειμένο συνήθως διλημματικά ερώτημα “υπέρ ή κατά” της νομικής αναγνώρισης επιδιώκει να περιπλέξει αυτό το δίλημμα με αναλυτικά εργαλεία δανεισμένα από την κριτική θεωρία, την πολιτική φιλοσοφία, τη φεμινιστική θεωρία, την κουήρ θεωρία και τη θεωρία της αποδόμησης, αν και όχι εξίσου και συμμετρικά. Τοποθετώντας την ανάλυσή μου στο πεδίο των σπουδών φύλου και σε εκείνο των κριτικών νομικών σπουδών θα επιδιώξω μια διεπιστημονική θεωρητική προσέγγιση των τεθειμένων ερευνητικών ερωτημάτων.
Abstract:Legal recognition of same-sex couples forms one of the most topical questions internationally for LGBTIQ movements and the relative theory. Legal recognition of same-sex partners consists, for a part of the movement, in a subversive, emancipatory political claim which seeks to ensure a safe legal ground, where the partners will enjoy visibility and rights comparable to those provided to heterosexual married couples. However, the historicisation of partnership recognition, and more specifically of the institution of marriage, emerges its links to ownership, reproduction of the nation, church, gender discrimination, exclusion, and biopolitical classification of erotic practices, intimacy and relationality. My study indicates the aporetic tensions between the political demand of recognition -as a radical one- and the context (historical, political and social) that matters the institution of marriage. Which subject is produced under a legal institution of recognized partnership? Is there one and only married subject and what does it mean to problematise it? How and to what extent do the institutions of recognised partnership form the married subject? Are all the stories of inclusion and subjections to the law the same? What does the law sustain when its idiom expands? And what could this transformation tell us about the interpellations that form and subordinate the subject? Is there any justice in inclusion and how should we understand it? Where is the place -if any- of justice and can it be inhabited by the law? Finally, does the position from which these questions are posed matter? My study will not attempt to respond to the dilemmatic question "for or against" the legal recognition, but to complicate it with analytical tools borrowed from critical theory, political philosophy, feminist theory, queer theory and deconstruction theory, albeit not equally and symmetrically. By placing my analysis in the field of gender studies and in that of critical legal studies, I will attempt an interdisciplinary theoretical approach to the aforementioned questions.
Περιγραφή:Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, ΔΠΜΣ Φύλο, Koινωνία, Πολιτική, 2017
Περιγραφή:Βιβλιογραφία: σ. 83-87
 
 
Αρχεία σε Αυτό το Τεκμήριο:
Αρχείο Τύπος
53PMS_FYL_KOI_POL_PapanagiotouAt.pdf application/pdf
 
FedoraCommons OAI Βιβλιοθήκη - Υπηρεσία Πληροφόρησης, Πάντειον Πανεπιστήμιο