Προστατευόμενα πρόσωπα και η πρόσφατη νομολογία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για το Κονγκό και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία
Τίτλος:
Protected persons and the recent jurisprudence of the International Criminal Court for Congo and the Central African Republic
Κύρια Υπευθυνότητα:
Συμσίρη, Κωνσταντίνα Π.
Επιβλέπων:
Μαρούδα, Μαρία-Ντανιέλλα
Θέματα:
Keywords:
Προστατευόμενα πρόσωπα, συρράξεις μη διεθνούς χαρακτήρα, Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο, Κονγκό, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, εγκλήματα πολέμου, ένοπλες ομάδες, στρατολόγηση παιδιών, σεξουαλική βία Protected persons, non-international armed conflicts, International Criminal Court, International Humanitarian Law, Congo, CAR, war crimes, armed groups, recruitment, sexual violence
Ημερομηνία Έκδοσης:
2016
Εκδότης:
Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Οι σύγχρονες προκλήσεις παρουσιάζουν το ξέσπασμα μη διεθνών ενόπλων συρράξεων, στις οποίες τουλάχιστον το ένα μέρος της σύρραξης είναι ένας μη κρατικός δρών. Στην περίπτωση αυτή το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο προστατεύει τα άτομα που δε συμμετέχουν ενεργά ή άμεσα στις εχθροπραξίες ή έπαυσαν να συμμετέχουν επειδή τέθηκαν εκτός μάχης για οποιοδήποτε λόγο. Οι προβληματισμοί απέναντι στην προστασία των προσώπων, στο πλαίσιο των μη διεθνών ενόπλων συρράξεων, ξεκίνησαν από τα σύγχρονα γεγονότα, τα οποία παρουσιάζουν την ύπαρξη βίας ανάμεσα και στα μέλη των ενόπλων ομάδων μεταξύ τους. Συγκεκριμένα οι ένοπλες ομάδες ως μέρη των εμφύλιων συρράξεων, πέρα από τα εγκλήματα πολέμου ή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττουν με κυριότερα θύματα τον άμαχο πληθυσμό, προβαίνουν και σε άλλες παραβιάσεις του ΔΑΔ. Έτσι, στρατολογούν παιδιά κάτω των δεκαπέντε ετών, χρησιμοποιώντας τα στη διεξαγωγή των εχθροπραξιών, ενώ πολλές φορές τα μετατρέπουν σε θύματα σεξουαλικής βίας μέσα στην ομάδα. Οι συρράξεις μη διεθνούς χαρακτήρα που έλαβαν χώρα τα τελευταία έτη στο Κονγκό και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία έχουν να επιδείξουν πληθώρα παραβιάσεων του ΔΑΔ, με θύματα μέλη ενόπλων ομάδων από εγκλήματα μελών της ίδιας ομάδος, οδηγώντας τους υπεύθυνους στο κατώφλι του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Δεδομένου ότι η παραδοσιακή αντίληψη ‘’θέλει’’ το ΔΑΔ να προστατεύει τα πρόσωπα που έχουν βρεθεί στα χέρια του εχθρού, το βασικό ερώτημα που διέπει την συγκεκριμένη εργασία είναι το ποια είναι τα όρια προστασίας των προσώπων στις εμφύλιες συρράξεις και πώς η διεθνής ποινική νομολογία έχει διαμορφώσει το καθεστώς προστασίας τους, από τη σύναψη των Συμβάσεων της Γενεύης (1949) μέχρι σήμερα. Εφόσον το ΔΑΔ απευθύνει την προστασία του στα πρόσωπα που δε συμμετέχουν ενεργά στις εχθροπραξίες, παρεπόμενο ζήτημα που ερευνάται είναι αυτό της ενεργούς και άμεσης ή έμμεσης συμμετοχής στις εχθροπραξίες. Η έμφυτη αδυναμία ορισμού των προστατευόμενων προσώπων των εμφύλιων συρράξεων έγκειται στην απαίτηση για προστασία από πολίτες της ίδιας υπηκοότητας ή ακόμα και της ίδιας ομάδας στην οποία μάχονται. Και ενώ το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία, έθεσε για πρώτη φορά ως κριτήριο προστασίας, όχι την εθνικότητα αλλά αυτό της εθνότητας και πραγματικής υπακοής, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο επέκτεινε ακόμη περισσότερο την προστασία των ατόμων απέναντι και σε παραβιάσεις μελών της ίδια ένοπλης ομάδας και τις χαρακτήρισε ως εγκλήματα πολέμου. Ωστόσο το ζήτημα της προστασίας αυτής εξακολουθεί να παραμένει νομικά ανοικτό και οι νομολογιακές εξελίξεις αναμένονται.
Abstract:
Current challenges show the outburst of non-international armed conflict in which at least one party to the conflict is a non-state actor. In this case, International Humanitarian Law protects persons who do not participate actively or directly in hostilities or no longer involved since they were sidelined for any reason. Concerns toward the protection of persons in the context of non-international armed conflicts, started by facts, which show the existence of violence between members of non-opposing forces. Specifically, armed groups as a part of the civil conflict, beyond war crimes or crimes against humanity committed against of the civilian population, commit more other violations of IHL. So they recruit children under fifteen years of age, using them in the conduct of hostilities, and sometimes turning them into victims of sexual violence within the group. The conflicts not of an international character occurring in recent years in the Congo and the Central African Republic have achieved wealth of violations of IHL, and the victims are members of armed groups from crimes members of the same group, leading the criminals on the threshold of the International Criminal Court. Since the traditional concept is that IHL protects persons who have been captured by the enemy, the key question this paper is approached, is the protection of persons in civil wars and how international criminal law has shaped their protection from the signature of the Geneva Conventions (1949) until today. Since IHL protects persons who do not actively participate in hostilities, incidental issue investigated is that of active and direct or indirect participation in hostilities. The inherent weakness of the definition of protected persons in civil conflicts is the requirement for protection of citizens of the same nationality or even of the same group to which they are fighting. And while the International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia for the first time set as a criterion of protection, not ethnicity but the overall control, the International Criminal Court, further extended the protection of individuals against violations of non-opposing armed groups and described them as war crimes. However the protection of persons in non-international armed conflicts, remains an open legal issue and jurisprudential developments are expected.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, ΠΜΣ, κατεύθυνση Διεθνές Δίκαιο και Διπλωματικές Σπουδές, 2016
