Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Αντικείμενο μελέτης της παρούσης εργασίας είναι η διάταξη του άρθρου 322 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, η οποία αφορά στην προσφυγή κατά του κλητηρίου θεσπίσματος. Πρόκειται για ένα ουσιώδες δικαίωμα του κατηγορουμένου στην ποινική δίκη, το οποίο απαντάται πολύ συχνά στη δικαστηριακή και δικηγορική πρακτική, αφού αποτελεί ένα σημαντικό μέσο άμυνας του προσφεύγοντος, προτού εκτεθεί στη δοκιμασία του ποινικού ακροατηρίου. Στο πρώτο μέρος της εργασίας γίνεται μία σύντομη αναφορά στις περιπτώσεις της απευθείας παραπομπής του κατηγορουμένου στο ακροατήριο και στην έννοια του κλητηρίου θεσπίσματος. Εν συνεχεία, στο δεύτερο μέρος, αναλύεται η νομική φύση και ο σκοπός της προσφυγής κατά του κλητηρίου θεσπίσματος, οι περιπτώσεις στις οποίες προβλέπεται η υποβολή της καθώς και ο τρόπος άσκησης αυτής. Ακολουθεί, στο τρίτο μέρος, η διαδικασία που τηρείται μετά την άσκηση της προσφυγής ανάλογα με το αρμόδιο όργανο που επιλαμβάνεται αυτής. Τέλος, στο τέταρτο μέρος, επισκοπούνται ορισμένα ζητήματα θεμελιώδους σημασίας που αφορούν στη συγκεκριμένη διάταξη όπως είναι οι προϋποθέσεις εφαρμογής της αρχής ne bis in idem και η επίδραση της προσφυγής στο θεσμό της αναστολής της παραγραφής.
Abstract:
The objective of this study is the article 322 of the criminal procedure code, which refers to the appeal against the summons. This is a fundamental right of the accused in criminal proceedings, which occurs very often in judicial and lawyers’ practice, as an important means of applicant’s defense, before the exposure to the criminal court audience. Τhe first part of this academic study is a brief reference to the cases of direct referral of the accused to the court and the characteristics of summonses. Subsequently, in the second part is analyzed the legal nature and the purpose of the appeal against the summons, the cases which provide the submission of the appeal and how to apply it. The third part is about the procedure which is followed after the appeal against the summons, depending on the competent body. Finally, the fourth part, reviews a number of fundamental issues related to this specific article of law, such as the principle of “ne bis in idem” and the interruption of the limitation period.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης, ΠΜΣ, κατεύθυνση Νομικός Πολιτισμός : Δημόσιο και Ιδιωτικό Δίκαιο, 2016
