Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Αποτελεί πρόσφατη παραδοχή για τη χώρα μας η αναγνώριση της πολεοδομίας ως κοινωνικής επιστήμης, που ξεπερνά την παρωχημένη προσέγγιση της ως τεχνικοδιοικητική διαδικασία παραγωγής σχεδιαγραμμάτων και αποκλειστικό αντικείμενο μηχανικών. Μέχρι πρόσφατα ο καθορισμός των οργάνων που θα έπρεπε να επιφορτιστούν την αρμοδιότητα του πολεοδομικού σχεδιασμού πραγματοποιείτο συνήθως με γνώμονα τις πολιτικές σκοπιμότητες και την ικανοποίηση των τοπικών συμφερόντων και εξουσιών. Από το Σύνταγμα του 1975 με τις πρωτοποριακές του διατάξεις για τη χωροταξία και την πολεοδομία, έως την αναθεώρηση του 2001 μεσολάβησε πλήθος νομοθετημάτων που μεταβίβαζαν την αποφασιστική αρμοδιότητα για τον πολεοδομικό σχεδιασμό σε αιρετά μη κρατικά όργανα και αποτέλεσμα αυτών ήταν η διαιώνιση της χρόνιας ελληνικής πολεοδομικής αταξίας. Ακόμη και μετά την τελευταία (2001) αναθεώρηση του Συντάγματος επιχειρήθηκαν, από τον απλό νομοθέτη, αντίστοιχες μεταβιβάσεις αρμοδιοτήτων. Μέσα σε αυτή τη μικρή Βαβέλ τη λύση έδωσε το Συμβούλιο της Επικρατείας, όπου ρητά διακήρυξε πως ο πολεοδομικός σχεδιασμός είναι μη τοπική υπόθεση και αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα του κράτους. Με την τελευταία διοικητική μεταρρύθμιση που επέφερε ο Ν.3852/2010 «Πρόγραμμα Καλλικράτης» ο κοινός νομοθέτης εναρμονίστηκε με τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και οριοθέτησε με σαφή τρόπο ότι τα όργανα της τοπικής αυτοδιοίκησης αναλαμβάνουν το έργο της εφαρμογής του πολεοδομικού σχεδιασμού ο δε ρόλος των Ο.Τ.Α., κατά τη διαδικασία του σχεδιασμού, μόνο γνωμοδοτικός μπορεί να είναι.
Abstract:
Only recently has there been acknowledgement on the part of our country, that urban planning is a social science, which goes beyond the outdated approach that it is a technical and administrative procedure for the design process and which is considered to be the exclusive object of engineers. Up to lately, decisions on which organizations should be assigned with the responsibility of urban planning were determined with respect to political purposes as well as considerations that had to do with satisfying the local interests and powers. From the Constitution of 1975, with its pioneering provisions on land planning and urban planning, and until its revision in 2001, established a number of statutes that conveyed the decision-making responsibility of urban planning to the elected non-government owned bodies. As a result, the chronic Greek urban disarray continued. Even after the last revision of the Constitution (2001), attempts were made, from the simple legislator, to transfer such decision-making responsibilities. In this small Babel, the solution was given by the Council of State, where it distinctly stated that urban planning was not the affair of local bodies but the exclusive responsibility of the State. Furthermore, with the last administrative reform, that was put into place with the adoption of the Law 3852 of 2010 –also known as “Program Kallikratis”- the common legislator adopted the decisions that were made by the Council of State. In a clear and explicit manner, local self-governed bodies have undertaken the task of implementing urban planning, and the role of Local Authority - during the design process- can only be advisory.
