Library SitePandemos Repository
Pandemos Record
 

Προβολή στοιχείων εγγραφής

Τμήμα Δικαίου  

Μεταπτυχιακές εργασίες  

 
Τίτλος:Το δικαίωμα του ατόμου στη "ψηφιακή λήθη" στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής έννομης τάξης
Τίτλος:The right to be forgotten in the European legal order
Κύρια Υπευθυνότητα:Θεοδωρακοπούλου, Χριστίνα Δ.
Επιβλέπων:Μουκίου, Χρυσούλα Π.
Θέματα:Ιδιωτική ζωή, Δικαίωμα στην
Προστασία δεδομένων -- Δίκαιο και νομοθεσία
Διαδίκτυο -- Δίκαιο και νομοθεσία
Κοινωνικά δίκτυα σε απευθείας σύνδεση
Privacy, Right of
Data protection -- Law and legislation
Online social networks -- Law and legislation
Internet -- Law and legislation
Keywords:δικαίωμα στη ψηφιακή λήθη, Google μηχανές αναζήτησης, προσωπικά δεδομένα
right to be forgotten, Google search engines, personal data
Ημερομηνία Έκδοσης:2015
Εκδότης:Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:H σύγχρονη ψηφιακή πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από αυτό που συχνά αποκαλούμε απόλυτη ψηφιακή μνήμη, μία μνήμη στην οποία τα πάντα καταγράφονται, έστω και αν δεν έχει συναινέσει προς τούτο το ενδιαφερόμενο πρόσωπο. Στην εποχή μας, οι χρήστες του Διαδικτύου δημοσιοποιούν καθημερινά μία πλειάδα πληροφοριών, χωρίς να αναλογίζονται τις ενδεχόμενες συνέπειες της αυτοέκθεσης στα κοινωνικά δίκτυα. Από την άλλη πλευρά, ένας σημαντικός αριθμός προσωπικών δεδομένων αναρτάται καθημερινά στο διαδίκτυο από δημόσιους φορείς. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η εισαγωγή ενός δικαιώματος διαγραφής του ψηφιακού παρελθόντος του ατόμου, προβάλλει ως μία αναγκαιότητα. Το γεγονός αυτό, έχει ήδη γίνει αντιληπτό από την ευρωπαϊκή έννομη τάξη, την οποία απασχολεί ολοένα και περισσότερο το δικαίωμα στη ψηφιακή λήθη. Στο πρώτο κεφάλαιο της παρούσας μελέτης, αναζητώνται τα θεμέλια του δικαιώματος στη ψηφιακή λήθη τόσο στο Σύνταγμα όσο και στην ΕΣΔΑ, ενώ γίνεται ιδιαίτερη μνεία στο άρθρο 9 Α του Συντάγματος και στο άρθρο 8 της ΕΣΔΑ, όπως το περιεχόμενο αυτού, προσδιορίστηκε από τη νομολογία του ΕΔΔΑ. Στο δεύτερο κεφάλαιο, πραγματοποιείται μια προσπάθεια να οριοθετηθεί εννοιολογικά το δικαίωμα στη ψηφιακή λήθη έναντι του κλασικού δικαιώματος στη λήθη. Η προσπάθεια αυτή μας οδηγεί στην εξής διαπίστωση : το κλασικό δικαίωμα στη λήθη, αφορά και εφαρμόζεται στις περιπτώσεις προσβολής της ιδιωτικής ζωής προσώπων της επικαιρότητας από τα ΜΜΕ, ενώ το δικαίωμα στη ψηφιακή λήθη αφορά τη δημοσιοποίηση από το υποκείμενο των δεδομένων ψηφιακού υλικού στο διαδίκτυο, όπως λ.χ. φωτογραφιών, βίντεο, απόψεων, με αρνητικό αντίκτυπο που έγιναν γνωστά μέσω μηχανών αναζήτησης ή άλλων διαδικτυακών μέσων. Το τρίτο κεφάλαιο αναφέρεται στο ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, στο οποίο βασικό ρόλο παίζει η Οδηγία 95/46/ΕΚ, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 24ης Οκτωβρίου 1995, για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών και στις προσπάθειες αναμόρφωσης αυτού, με την πρόταση Κανονισμού που κατέθεσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 25.1.2012 και η οποία τώρα βρίσκεται σε επίπεδο συζητήσεων τριλόγου των οργάνων της Ένωσης. Το κεφάλαιο αυτό κλείνει με μία συνοπτική παρουσίαση της απόφασης του ΔΕΕ στην υπόθεση C- 131/2012, Google Spain SL, Google Inc. V. Agencia Espanola de Proteccion de Datos, Mario Costeja Gonzalez και μια αναφορά στα γενόμενα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, όπου το δικαίωμα στη ψηφιακή λήθη δεν έτυχε της καλύτερης υποδοχής. Το τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο της παρούσας εργασίας, προχωρεί σε μία στάθμιση του δικαιώματος στη ψηφιακή λήθη με άλλα επιμέρους δικαιώματα και έννομα συμφέροντα. Πιο συγκεκριμένα, επιχειρείται στάθμιση του εν λόγω δικαιώματος με το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, την ιστορική μνήμη και την επιχειρηματική ελευθερία, για να καταλήξουμε εν είδει συμπεράσματος στην ανάγκη διαμόρφωσης ενός λειτουργικού νομοθετικού πλαισίου, το οποίο θα ρυθμίζει όχι τη συλλογή των ευαίσθητων πληροφοριών, μιας και αυτή είναι αναπόφευκτη στην εποχή μας, αλλά τη χρήση τους.
Abstract:Our time is characterized by an absolute digital memory: everything is recorded, even if sometimes the people involved, do not agree with it. Every day, people around the world, publish a vast amount of personal information on the Internet, without taking into account the consequences of this self–exposure on social media. On the other hand, a significant number of personal data is posted online, daily, by public organizations. In this digital age, a new right is gradually gaining ground: the right to erasure, also known as the right to be forgotten. This new right, which is the subject of this thesis, has become a burning issue within the European Union. In the first chapter, we search among the Articles of the Greek Constitution and the European Convention on Human Rights (ECHR), in order to find any provisions that could support the right to erasure. The chapter concludes that the right to erasure could find a base in both articles 9A of the Greek Constitution and 8 of the ECHR (as its content has been interpreted by the European Court of the Human Rights’ case-law). The second chapter is, as its title suggests, an attempt to define the right to erasure, especially against the right to oblivion. The main difference between these two rights is that the right to oblivion is applied to persons, whose private life is being violated by the media. On the contrary, the right to erasure concerns abuse of personal information that a certain person sends on the Internet (e.g. abuse of pictures, videos, and personal data uploaded on community websites or being found by search engines). The third chapter presents the current legislative framework in the European legal order and especially one of its main legislations: The Data Protection Directive (officially Directive 95/46/EC on the protection of individuals with regard to the processing of personal data and on the free movement of such data), which was adopted in 1995 and regulates the processing of personal data within the European Union. On 25 January 2012, the European Commission unveiled a draft European General Data Protection Regulation that will supersede the Data Protection Directive. This draft regulation, which is presented subsequently, is now the subject of an interinstitutional trialogue, among the different EU institutions (the Council, the Commission and the Parliament). This chapter ends with a brief presentation of the European Court of Justice's judgement in the Google Spain "right to be forgotten" case (C- 131/2012, Google Spain SL και Google Inc. V. Agencia Española de Protección de Datos (AEPD) and Mario Costeja González), as well as a presentation of a totally different approach on this issue: the one the U.S.A. take. In Europe, the right to privacy trumps freedom of speech; the reverse is true in the United States. Finally, in the fourth chapter of this paper, the right to be forgotten is weighed against other rights and legitimate interests such as freedom of speech, historical memory and entrepreneurial freedom. The inescapable conclusion is therefore this: nowadays, we cannot avoid the collection, storage, processing, presentation or communication of personal information by electronic means. That is the reason why a functioning legislative framework is needed now more than ever before.
Περιγραφή:Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Γενικό Τμήμα Δικαίου, ΠΜΣ "Δίκαιο και Ευρωπαϊκή Ενοποίηση", κατεύθυνση Δημόσιο Δίκαιο, 2015
Περιγραφή:Βιβλιογραφία: σ. 70-77
 
 
Αρχεία σε Αυτό το Τεκμήριο:
Αρχείο Τύπος
9PMS_DIK_EUR_ENO_TheodorakopoulouXr.pdf application/pdf
 
FedoraCommons OAI Βιβλιοθήκη - Υπηρεσία Πληροφόρησης, Πάντειον Πανεπιστήμιο