Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Η διαδικασία οικοδόμησης μιας βιώσιμης ειρήνης αποτελεί ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο. Η «στατική διπλωματία» του ΟΗΕ, σε συνδυασμό με τις συνθήκες, που υφίστανται στις ίδιες τις μεταπολεμικές κοινωνίες και τα χρόνια αναπτυξιακά προβλήματα, αλλά και τις απαιτήσεις, που ενέχει η ίδια η ιδέα της «θετικής» ειρήνης οδηγούν το όλο εγχείρημα σε αποτυχία. Η διεξαγωγή άμεσων εκλογών και η γενικότερη προώθηση του φιλελευθερισμού σε πολιτική και οικονομία αποδεικνύονται τομείς, που εντείνουν ακόμη περισσότερο τα προβλήματα, παρά φαίνεται να δίνουν τις επιζητούμενες λύσεις. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν τομείς, στους οποίους η διεθνείς κοινότητα μπορεί να στηριχθεί για την θέσπιση των κατάλληλων βάσεων για την βιώσιμη ειρήνη. Το φυσικό περιβάλλον και οι πόροι, που προέρχονται από αυτό μπορούν να αποτελέσουν ένα από τους τομείς αυτούς. Ως πεδίο καθημερινών σχέσεων και αλληλεπιδράσεων, η περιβαλλοντική συνεργασία δύναται να ανοίξει το διάλογο ανάμεσα σε μέχρι πρότινος αντιμαχόμενα μέρη, να οικοδομήσει σχέσεις συνεργασίας και εμπιστοσύνης, ενώ τα άμεσα οφέλη, που παράγονται δύναται να «πείσουν» τους ανθρώπους για τα θετικά της δημοκρατικής διακυβέρνησης και της ειρηνικής συνύπαρξης και να λειτουργήσουν ως κίνητρο για μεγαλύτερη ανάμειξη των ίδιων των μεταπολεμικών κοινωνιών στην διαδικασίας εδραίωσης της βιώσιμης ειρήνης. Παράλληλα, ως ένας τομέας, ο οποίος «δεν γνωρίζει σύνορα», το φυσικό περιβάλλον δύναται να καταδείξει τις αέναες σχέσεις αλληλεξάρτησης, ενώ ως ένα «στοιχείο χαμηλής αποδοτικότητας» (σε σχέση με την οικονομία και την πολιτική), το φυσικό περιβάλλον δύναται να αποτελέσει μια πλατφόρμα στην οποία οι μετέχοντες δρώντες δύναται να προσέλθουν με μεγαλύτερη ελευθερία, ευελιξία και καινοτομία.
Abstract:
The process of building a sustainable peace is a difficult and demanding task. The "static diplomacy" of the UN, along with the conditions that exist in the same post-war societies and chronic development problems, but also the requirements inherent in the very idea of "positive" peace lead the whole enterprise to failure. The holding of direct elections and the general promotion of liberalism in politics and economy are proven to be sectors, which further increase the problems, rather than seem to give the desired solutions. On the other hand there are areas in which the international community can rely on the establishment of proper foundations for sustainable peace. The natural environment and resources, derived therefrom may be one of those fields. As a field of everyday relationships and interactions, environmental cooperation may open dialogue between formerly warring parties, to build relationships of cooperation and trust, while the direct benefits produced can "convince" people for the positives of democratic governance and peaceful coexistence and act as an incentive for greater involvement on the part of postwar societies in the process of consolidating a sustainable peace. At the same time, as a sector, that "knows no borders", the natural environment may demonstrate the eternal interdependence, and as a "low politic element" (in relation to the economy and politics), the natural environment may be a platform where actors participants may come with greater freedom, flexibility and innovation.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, ΠΜΣ, κατεύθυνση Περιβαλλοντική Διακυβέρνηση και Βιώσιμη Ανάπτυξη, 2015
