Οι διαδοχικές μεταρρυθμίσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) οφείλονται σε ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες. Η ανάγκη για μείωση της χρηματοδότησης και καλύτερης αξιοποίησης των χρημάτων των φορολογούμενων ευρωπαίων πολιτών, οι διαδοχικές διευρύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας του αγροτικού τομέα που θα του προσδώσει ένα καλύτερο προσανατολισμό προς τις διεθνείς αγορές συγκαταλέγονται στις εσωτερικές πιέσεις. Καθοριστικό μεταρρυθμιστικό παράγοντα αποτέλεσαν οι πολυμερείς εμπορικές διαπραγματεύσεις για περαιτέρω απελευθέρωση του εμπορίου, οι αναληφθείσες δεσμεύσεις κατά τη Συμφωνία για τη Γεωργία του Γύρου της Ουρουγουάης και η συμμόρφωση προς τους κανόνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ). Από την πλευρά της και η ΕΕ, ως σημαντικό και δραστήριο μέλος του ΠΟΕ, ασκεί σε αυτόν σημαντική επιρροή, στηρίζοντας το έργο του με τις καινοτόμες και εποικοδομητικές προτάσεις της. Η αναθεώρηση της ΚΑΠ το 1992 συνετέλεσε αποφασιστικά στην επιτυχή ολοκλήρωση του Γύρου της Ουρουγουάης. Με την Agenda 2000 μειώθηκαν περαιτέρω οι ενισχύσεις και δόθηκε έμφαση στη βιώσιμη αγροτική ανάπτυξη. Το 2003 με την ενιαία αποσυνδεδεμένη από την παραγωγή ενίσχυση περιορίζεται από πλευράς της ΕΕ η στρέβλωση του διεθνούς εμπορίου, υιοθετούνται πρότυπα που σχετίζονται με την προστασία του περιβάλλοντος, την ασφάλεια των τροφίμων, την ευζωία των ζώων και ενισχύεται η πολιτική ανάπτυξης της υπαίθρου. Με το διαγνωστικό έλεγχο υγείας (Health Check) το 2008 περιορίζονται στο ελάχιστο τα μέτρα που στρεβλώνουν το εμπόριο. Εξαιτίας των παραχωρήσεων αυξήθηκαν τα διαπραγματευτικά περιθώρια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της δόθηκε η δυνατότητα να αποκτήσει μια πιο επιθετική στάση στο Γύρο της Ντόχα. Με τη νέα ΚΑΠ, που είναι εναρμονισμένη με τους στόχους της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», προασπίζονται τα ενωσιακά συμφέροντα και επιδιώκεται η ενίσχυση της οικονομικής και οικολογικής ανταγωνιστικότητας του αγροτικού τομέα με πρακτικές και μέσα που δε φαλκιδεύουν το διεθνές εμπόριο και την απελευθέρωσή του.
Abstract:
The successive Common Agricultural Policy (CAP) reforms have taken place in the light of internal and external factors. The need to reduce funding and better use of taxes, the successive enlargements of the European Union (EU) and the improvement of the competitiveness of the agricultural market that would provide a better orientation towards international markets amongst internal pressures. An important factor was the reforming multilateral trade negotiations for further liberalization of trade, the commitments in the Agreement on Agriculture of the Uruguay Round and the compliance with the rules of the World Trade Organization (WTO). The EU, as an important and active member of the WTO, influences significantly towards innovative and constructive proposals. The reform of the CAP in 1992 was instrumental in the successful completion of the Uruguay Round. Agenda 2000 further decreased the aid and the focus was on sustainable rural development. In 2003 the Single Payment Scheme is limited in terms of EU distorting international trade, adopted standards related to the environmental protection, food safety, animal welfare and strengthened rural development policy. Health Check in 2008 limited measures that distort trade to a minimum. Because of concessions increased the negotiating margins of the European Commission and given the opportunity to acquire a more aggressive stance in the Doha Round. With the new CAP, which is in line with the Europe 2020 strategy, EU interests are defended and seek to strengthen the economic and ecological competitiveness of the agricultural sector practices and instruments rather than distorting international trade and release.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης, ΠΜΣ, κατεύθυνση Εθνική και Κοινοτική Διοίκηση, 2013
