Η υψηλή στρατηγική της Κίνας στο ζήτημα της Ταϊβάν
Τίτλος:
The China's high strategy on the Taiwan issue
Κύρια Υπευθυνότητα:
Παπακαλοδούκας, Φραγκίσκος Ν.
Επιβλέπων:
Παπασωτηρίου, Χαράλαμπος
Θέματα:
Keywords:
Κίνα, ΗΠΑ, Ταϊβάν, Ασία, Κινεζική Θάλασσα, Υψηλή Στρατηγική, Περιφερειακή Δύναμη, Εξωτερική Πολιτική, Περιβάλλον, Στενά, Οικονομία, Ισχύς China, USA, Taiwan, Asia, China Sea, High Strategy, Regional Power, Foreign Policy, Environment, Straits, Economy, Power
Ημερομηνία Έκδοσης:
2024
Εκδότης:
Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η ανάλυση των σχέσεων μεταξύ Κίνας και Ταϊβάν υπό το πρίσμα της υψηλής στρατηγικής του Πεκίνου στο ζήτημα της Ταϊβάν καθώς και της ανάδειξης της Κίνας ως περιφερειακής δύναμης στον χώρο της Ανατολικής Ασίας. Η Κίνα θεωρεί πως η Ταϊβάν, που ακολουθεί τον δικό της ανεξάρτητο δρόμο από το τέλος του κινεζικού εμφυλίου πολέμου το 1949, αποτελεί επαρχία της. Η Κίνα είναι αποφασισμένη να αποτρέψει την ανεξαρτησία της Ταϊβάν και τελικά να εξασφαλίσει την ένωσή της με την ηπειρωτική χώρα. Σε κινέζικα στρατιωτικά εγχειρίδια, μάλιστα, έχει γραφτεί πως η ενσωμάτωση της Ταιβάν θα τερματίσει εντελώς την στρατιωτική αντιπαράθεση στα στενά της Ταϊβάν. Ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής της Κίνας παραμένει η «Αρχή της Μίας Κίνας». Για την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, η ενσωμάτωση της Ταϊβάν έχει το χαρακτήρα ενός καθήκοντος που πρέπει να εκπληρωθεί. Η προτιμητέα στρατηγική παραμένει η ειρηνική ενοποίηση. Δηλαδή η Ταϊβάν να συναινέσει στην ενσωμάτωσή της με την Κίνα, με βάση την αρχή «μία χώρα, δύο συστήματα». Αν και οι Κινέζοι ηγέτες τονίζουν την αποφασιστικότητά τους να επιλύσουν ειρηνικά τις διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών στα Στενά της Ταϊβάν, το Πεκίνο ποτέ δεν απέκλεισε τη χρήση βίας κατά της Ταϊβάν. Αυτό διαμηνύει το Πεκίνο προς τους υποστηρικτές της ανεξαρτησίας της νήσου, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν πρόκειται να τους αφήσει «κανένα περιθώριο κινήσεων». Δεν είναι λίγες οι φορές που οι κάτοικοι της Ταιβάν έχουν ζητήσει αυτονόμηση από την Κίνα. Καθώς όμως το Πεκίνο λαμβάνει κατασταλτικά μέτρα στο Χονγκ Κονγκ και ευρύτερα σε ολόκληρη τη Κίνα, οι κάτοικοι του νησιού θεωρούν τους εαυτούς τους αποκλειστικά Ταϊβανέζους και η συντριπτική πλειοψηφία τους, απορρίπτει το μοντέλο «μία χώρα, δύο συστήματα». Φυσικά αυτό δεν θα μπορούσε να περάσει αναπάντητο από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, το οποίο επανειλημμένως έχει δηλώσει ότι κάτι τέτοιο ούτε λίγο ούτε πολύ θα σήμαινε πόλεμο. Καθώς η Κίνα γίνεται ισχυρότερη οικονομικά και στρατιωτικά, και αναδεικνύεται σε σημαντική περιφερειακή και παγκόσμια δύναμη, ορισμένοι παρατηρητές ανησυχούν ότι το Πεκίνο μπορεί να επιλέξει να επιδείξει αποφασιστικότητα με τρόπο που θα διαταράξει την ευαίσθητη ισορροπία του Στενού της Ταϊβάν. Οποιαδήποτε στρατιωτική δραστηριότητα μεταξύ Κίνας-Ταϊβάν θα διαταράξει την παγκόσμια αλυσίδα εφοδιασμού, δημιουργώντας κρίση στη διεθνή σκηνή καθώς το Στενό είναι ένας από τους σημαντικότερους παγκόσμιους εμπορικούς δρόμους. Την ίδια στιγμή το Πεκίνο δεν αγνοεί το οικονομικό κόστος και τις συνέπειές μιας πολεμικής επιχείρησης εναντίον της Ταϊβάν. Μία τέτοια ενέργεια εγκυμονεί τον κίνδυνό να επιβληθούν στην Κίνα ισχυρές οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις καθώς και τον κίνδυνο αποκλεισμού της από τις διεθνείς αγορές. Σε όλα αυτά προστίθεται και το ενδεχόμενο της στρατιωτικής εμπλοκής των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ΗΠΑ) υπέρ της Ταϊβάν. Επισήμως, η Ουάσιγκτον υποστηρίζει την «Πολιτική της Μίας Κίνας», αναγνωρίζοντας μόνο την κυβέρνηση του Πεκίνου ενώ δεν έχει επίσημους δεσμούς με την Ταϊπέι. Αν και οι ΗΠΑ δεν έχουν διπλωματικές σχέσεις με την Ταϊβάν, έχουν μια ισχυρή ανεπίσημη σχέση. Επιπλέον οι ΗΠΑ έχουν δεσμευτεί να προμηθεύουν την Ταϊβάν με «αμυντικά» όπλα. Το Πεκίνο έχει επανειλημμένα προτρέψει την Ουάσιγκτον να σταματήσει την πώληση όπλων και τις επαφές με την Ταϊπέι. Η Ουάσιγκτον έχοντας υιοθετήσει την πολιτική της «στρατηγικής ασάφειας», παραμένει σταθερά αντίθετη σε οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια, από οποιαδήποτε πλευρά, για αλλαγή του status quo, που κατά τον ορισμό της Ουάσιγκτον είναι η διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στα Στενά. Αυτό το διττό μήνυμα σημαίνει ότι οι ΗΠΑ δεν θα ανεχτούν τη χρήση βίας από το Πεκίνο, ούτε θα επιτρέψουν στην Ταϊβάν να ακολουθήσει προκλητικές πολιτικές που θα έχουν αποσταθεροποιητικές συνέπειες.
Abstract:
The purpose of this paper is to analyze the relations between China and Taiwan in the light of Beijing's high strategy on the issue of Taiwan as well as the emergence of China as a regional power in the area of East Asia. China considers Taiwan, which has pursued its own independent path since the end of the Chinese Civil War in 1949, to be its province. China is determined to prevent Taiwan's independence and ultimately secure its union with the mainland. In fact, it has been written in Chinese military manuals that the integration of Taiwan will completely end the military confrontation in the Taiwan Strait. The cornerstone of China's policy remains the "One China Principle". For the leadership of the Chinese Communist Party, the integration of Taiwan has the character of a duty that must be fulfilled. The preferred strategy remains the peaceful unification. That is, for Taiwan to consent to its integration with China, based on the "one country, two systems" principle. Although Chinese leaders emphasize their determination to peacefully resolve disputes between the two sides in the Taiwan Strait, Beijing has never ruled out the use of force against Taiwan. This is what Beijing is saying to the island's independence supporters, making it clear that it will leave them "no leeway" There are not a few times that the people of Taiwan have asked for autonomy from China. But as Beijing takes repressive measures in Hong Kong and more broadly across China, the island's residents consider themselves exclusively Taiwanese and the vast majority of them reject the "one country, two systems" model. Of course this could not go unanswered by the Chinese Communist Party, which has repeatedly stated that such a thing would by no means mean war. As China grows stronger economically and militarily, and emerges as a major regional and global power, some observers worry that Beijing may choose to show resolve in a way that upsets the delicate balance of the Taiwan Strait. Any military activity between China and Taiwan will disrupt the global supply chain, creating a crisis on the international stage as the Strait is one of the most important global trade routes. At the same time, Beijing does not ignore the financial costs and consequences of a military operation against Taiwan. Such an action carries the risk of imposing on China strong economic and political sanctions as well as the risk of being excluded from international markets. Added to all this is the possibility of the military involvement of the United States of America (USA) in favor of Taiwan. Officially, Washington supports the "One China Policy", recognizing only the Beijing government while having no formal ties with Taipei. Although the US does not have diplomatic relations with Taiwan, it does have a strong unofficial relationship. In addition, the US has pledged to supply Taiwan with "defensive" weapons. Beijing has repeatedly urged Washington to end arms sales and contacts with Taipei. Washington, having adopted the policy of "strategic ambiguity", remains steadfastly opposed to any unilateral action by either side to change the status quo, which Washington defines as the maintenance of peace and stability in the Straits. This dual message means that the US will not tolerate Beijing's use of force, nor will it allow Taiwan to pursue provocative policies that will have destabilizing consequences.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, ΠΜΣ Στρατηγικές Σπουδές Ασφάλειας, 2024
