Library SitePandemos Repository
Pandemos Record
 

Προβολή στοιχείων εγγραφής

Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού  

Μεταπτυχιακές εργασίες  

 
Τίτλος:Ψηφιακές τεχνολογίες και συνεργατικές διαδικασίες στον αστικό και αρχιτεκτονικό σχεδιασμό
Τίτλος:Digital technologies and collaborative processes in the urban and architectural design
Κύρια Υπευθυνότητα:Σφυράκη, Μαρία Ι.
Επιβλέπων:Δάλλας, Κωνσταντίνος
Θέματα:Πόλεις και κωμοπόλεις -- Επίδραση των τεχνολογικών καινοτομιών στις
Cities and towns -- Effect of technological innovations on
Keywords:Συμμετοχικός αστικός σχεδιασμός, τεχνολογίες επικοινωνίας και πληροφορίας, ψηφιακές τεχνολογίες, αστικός σχεδιασμός, αρχιτεκτονική
urban data processing, urban formation processes, participatory planning, collaborative urban planning, ICT
Ημερομηνία Έκδοσης:2013
Εκδότης:Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:Η αναζήτηση, συγγραφή και πρόθεση υλοποίησης της εν λόγω έρευνας πραγματοποιείται σε μια εποχή όπου οι ψηφιακές τεχνολογίες εμπεδώνουν σταδιακά την κυριαρχία τους στο σχεδιασμό αποσταθεροποιώντας παραδοσιακά σχήματα και πρακτικές και δημιουργώντας την αίσθηση μιας ευρείας αλλαγής παραδείγματος στον τρόπο αναπαράστασης, σχεδιασμού, παραγωγής και βίωσης του χώρου. Παράλληλα, μετά από δεκαετίες προσκόλλησης στο στατικό αρχιτεκτονικό αντικείμενο, αρχίζει να εμφανίζεται ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για την πόλη και μια επανεπίσκεψή της με ένα νέο οπλοστάσιο εργαλείων που αναλαμβάνουν ξανά το εγκαταλελειμμένο εγχείρημα του να σταθούν απέναντι στην κλίμακα, την πολυπλοκότητα, τις εντάσεις και τις αντιφάσεις της. Μένει να δούμε όμως και το κατα πόσο η αντιμετώπιση των ψηφιακών τεχνολογιών ανα-μορφώνουν αντίστοιχα και τις Πόλεις σε εργαλειοθήκες ή οπλοστάσια από τα οποία διαλέγει κανείς ότι χρειάζεται για τους στρατηγικούς του ελιγμούς. Η γενικευμένη δυναμική της «δυνητικοποίησης» εγγίζει πέραν του «τρόπου» πληροφόρησης και επικοινωνίας, τους τρόπους κοινωνικής συνύπαρξης, καθόσον το ενεργό ψηφιακό παρόν των δικτύων οδηγεί στη σταδιακή ανάδυση συνθηκών υπερ-συνδεσιμότητας. Οι σχέσεις ελαστικοποιούνται σε επίπεδο χώρου και χρόνου. Η ευφυία επαυξάνεται τεχνητά, και η έννοια της συν-εργασίας ειδωμένη πλέον μέσω της δημιουργίας AD HOC σχέσεων, με τη μνήμη μας να εξελίσσεται όσο εξελίσσονται οι τράπεζες δεδομένων στις οποίες έχουμε πρόσβαση. Η μετάβαση των ψηφιακών εργαλείων στην κλίμακα του αστικού δε νοείται πλέον ως μια πρόσφατη «επανάσταση». Τα ψηφιακά εργαλεία έρχονται πια αντιμέτωπα με πολύ μεγαλύτερης κλίμακας και πολυπλοκότητας συστήματα προς μοντελοποίηση ή/και σχεδιασμό(διακυβέρνηση), και για το λόγο αυτό οφείλουν να ενσωματώνουν πιά ζητήματα που ξεπερνούν τη μορφογένεση και εντοπίζονται στην ίδια τη διαδικασία της λήψης αποφάσεων που οδηγούν σε αυτή. Η μεθοδολογία του αστικού μας σχεδιασμού οφείλει να απεμπλακεί από τη τάση αναζήτησης μιας μοναδικής βέλτιστης λύσης, και αντ’ αυτού να αναδεικνύει μια δυναμική σταθερή κατάσταση η οποία τροφοδοτείται από τις αστάθειες των σχέσεων που την ελέγχουν. Και οι συμμετέχοντες στην εμπλοκή και ενσωμάτωση των ψηφιακών τεχνολογιών στην αστική κλίμακα, οφείλουν πρίν παράξουν τα ίδια τα Κτήρια να μοντελοποιήσουν τις διαδικασίες αποφάσεων που τα γεννούν. Στα σύγχρονα αστικά περιβάλλοντα, οι νέες ψηφιακές τεχνολογίες [ΝΨΤ] και η ροική πραγματικότητα των τεχνολογιών επικοινωνίας [ΤΠΕ] είναι πανταχού παρών διεισδύοντας ως μεσάζοντας στη δημιουργία χωρικών σχέσεων μεταξύ ανθρώπων, τόπων και κοινωνικού φαντασιακού. Κατ’αυτό τον τρόπο, οφείλουμε να θέσουμε το ερώτημα του πως οι διαδικασίες κοινωνικής συμμετοχικότητας είναι ικανές να «εγγραφούν» τόσο σε φυσικό όσο και ψηφιακό χώρο. Η εν λόγω εργασία επιθυμεί να ανακαλύψει: Τον τρόπο με τον οποίο οι [ΤΠΕ] επανενεργοποιούν νέες μορφές συμμετοχικού σχεδιασμού και εν τέλει πρακτικές αστικής πολιτικής ικανές να κάνουν χρήση του χώρου ως βασικό πόρο και των πολιτών ως εσαεί συνεργατών. Ξεκινώντας με έναν έντονο θεωρητικό διάλογο του σύγχρονου αστικού "modus operandi" μέσα από το πρίσμα των νέων τεχνολογιών, η εργασία συζητά το κατά πόσο αυτές παρέχουν νέους «τρόπους» κοινωνικής αλληλεπίδρασης και συνύπαρξης. Παράλληλα με το θεωρητικό διάλογο η εργασία προχώρησε σε “in situ” παρατήρηση, καταγραφή, στατική φιλμογράφηση αλλά και στοχευμένες συνεντεύξεις ανοιχτού τύπου στο ινστιτούτο IAAC – Institute of Advanced Architecture of Catalonia και το εργαστήριο Fab Lab Barcelona με το νέο τους προιόν Smart Citizen Kit. Tο αποτέλεσμα όλων των μέσων έρευνας κατέδειξαν τρόπους αρχιτεκτονικής και αστικής παραγωγής όπου ο αστικός χώρος αντιμετωπίζεται ως εν-ενεργεία τόπος παραγωγής χωρικών σχέσεων, ως πεδίο άπειρων μεταμορφώσεων πέραν του σχεδιασμού. Τέλος η εργασία προσπαθεί να εγείρει ερωτήματα αναφορικά με το κατα πόσο οι νέες τεχνολογίες, ειδωμένες ως κοινωνικά ενσωματωμένες διαδικασίες, μπορούν να δράσουν ως η ραχοκοκαλιά του κοινωνικού ιστού. Το κατα πόσο είναι ικανές να μεταμορφώνουν το αστικό περιβάλλον σε τόπο αδιάκοπων συμμετοχικών δράσεων, σε κοινωνικό εργαστήρι και συνεπώς να υποστηρίξουν τον καινοτόμο όρο «υβρική πόλη».
Abstract:The search, writing, and intention of this paper is carried out in an era where digital technologies gradually establish their dominion in the design, destabilizing traditional patterns and practices and creating a feeling of a broad pattern shift in space representation, design, production and experience. In parallel, after decades of adherence to the static architectural object, a growing interest in the city starts to appear, a revisit with a new arsenal of tools that take up again the abandoned project to dwell critically against the scale, the complexity, its tensions and contradictions. The generalized dynamics of "virtualization" affects, apart from information and communication, the way of social co-existence, as far as the currently active digital networks lead to the gradual emergence of hyperconnectivity conditions. Relations become flexible in space and time. The artificial intelligence is enhanced and the concept of collaboration is now seen through the prism of ad hoc relationships, with our memory evolving according to the evolution of our databases. The transition of the digital tools in the scale of the urban can no longer be considered as a recent "revolution". Digital tools now confront with far greater scale and complexity systems of modelling and/or design (government), and due to this they must incorporate issues beyond morphogenesis, identified in the decision-making process leading to it. The methodology of our urban design must be disengaged from the search for the single best solution and instead bring out a dynamic steady state, which is supplied by the unstable relationships that control it. And the participants in the involvement and integration of digital technologies at the urban scale are required, before producing the buildings themselves, to model the decision processes that give them birth. In contemporary urban spaces, digital communication technologies are ubiquitous and increasingly pervading "meetings" between people, spaces (physical or virtual) and urban imaginations. In this situation, we need to raise the question of how processes of public involvement can occupy both the social structure and the physical digital structure, and maybe even find new modes of civic engagement through leading edge technological solutions. This paper will seek to investigate: How do the city’s information structures re-generate new forms for participatory planning and eventually urban planning policies are able to use space as a key resource and citizens as lasting synergies. Starting with a theoretical dialogue on the current "modus operandi" of the City through the prism of «new technologies», this paper discusses whether they are providing new «tropes» of social interaction and coexistence. In collaboration with the theoretical dialog, an “in situ” observation of the Academic Institute IAAC and FAB LAB Barcelona was thoroughly contacted. The outcome of the observation, the interviews and the open discussion has shown an architectural – urban planning process in which urban space is viewed as an on-going production of spatial relations, as a field of infinite transformations beyond design. The discussion focuses on the ability of new technologies to transform cities into “communication modes” incorporating issues beyond morphogenesis, identified in the decision-making process leading to it. Finally, it raises some questions on whether new technologies, as socially embedded processes, can be rendered as the backbone of the social structure; whether, they can transform the urban environment into a place of constant participatory actions, into unique civic laboratories, and thus innovate the term “hybrid city”.
Περιγραφή:Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού, ΠΜΣ "Πολιτιστική Διαχείριση", 2013
Περιγραφή:Βιβλιογραφία: σ. 170-178
 
 
Αρχεία σε Αυτό το Τεκμήριο:
Αρχείο Τύπος
41PMS_POL_DIA_SfyrakiMa application/pdf
 
FedoraCommons OAI Βιβλιοθήκη - Υπηρεσία Πληροφόρησης, Πάντειον Πανεπιστήμιο