Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Η παρούσα έρευνα αναφέρεται στις περιπτώσεις όπου τα κράτη ως συμβαλλόμενα Μέρη σε μία Διεθνή Συμφωνία επικαλούνται είτε κανόνες εσωτερικού δικαίου είτε ορισμένους κανόνες λήξεως Συνθηκών, με σκοπό να διαφύγουν από τις συμβατικές υποχρεώσεις τους. Οι συγκεκριμένες προβλέψεις συνιστούν «ρήτρες διαφυγής» για αυτά τα κράτη, με την έννοια ότι οι λόγοι για τους οποίους ισχυρίζονται ότι επιθυμούν να απεμπλακούν από τις διεθνείς υποχρεώσεις δεν είναι οι πραγματικοί, οπότε και καταχρώνται τους κανόνες αποκαλούμενους ως «ρήτρες διαφυγής». Τέτοιοι κανόνες είναι οι κανόνες εσωτερικού δικαίου, των οποίων ωστόσο την επίκληση απαγορεύει ρητά το Διεθνές Δίκαιο ως δικαιολόγηση για μη εκτέλεση υποχρεώσεων, με μοναδική εξαίρεση περιστάσεις όπου παραβιάζεται κανόνας εσωτερικού δικαίου σχετικός με την αρμοδιότητα συνομολόγησης Συνθηκών. Σε αυτήν την περίπτωση επέρχεται ακυρότητα Συνθήκης –και πάλι έπειτα από προϋποθέσεις. Αυτή η απαγόρευση της συγκεκριμένης πρακτικής των κρατών φαίνεται ότι δεν έρχεται σε αντιδιαστολή με την έννοια της κυριαρχίας του κράτους’ αν και θα μπορούσε να απειλήσει τη σταθερότητα των συμβατικών σχέσεων. Η δεύτερη κατηγορία των εν λόγω κανόνων εντοπίζεται σε ορισμένους κανόνες λήξεως Συνθηκών. Τα δικαιώματα των κρατών φαίνεται πως πρέπει να ισορροπήσουν με την απειλή της σταθερότητας των Συνθηκών και πάλι. Τέλος, δε θα μπορούσε παρά να διευκρινιστεί και με τι είδους ευθύνη έρχονται υπόλογα τα κράτη από τη στιγμή που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν κανόνες προς όφελός τους. Με τον τρόπο που έχουν αποκρυσταλλωθεί όλες οι προαναφερόμενες διατάξεις-«ρήτρες διαφυγής» η σταθερότητα εξασφαλίζεται και τα δικαιώματα των κρατών προστατεύονται-χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος για περεταίρω προαγωγή του Διεθνούς Δικαίου.
Abstract:
The present research is about the special cases where states, as contracting parties to an international agreement , revoke rules of their internal law or rules of treaty termination, as a justification in order to escape from their conventional obligations. These particular rules consist "escape clauses" meaning that states do not have an actual and legal reason to terminate their obligations, only they take advantage existing rules-or they claim such rules exist-in order to escape from the conventional obligations of an agreement. Such rules are considered the rules of internal law, being however unlawful to invoke them for such purpose. Moreover , rules of termination treaties are also escape clauses. In any case it.seems that the rights of states should be balanced to their obligations. Finally, it should not be neglected the international responsibility of states for such unlawful acts when they invoke unlawful their internal law to justificate non performance of their obligations or non legal use of terminating rules. In any case, it seems that the so-called escape clauses by the way they have been codified protect indeed the rights of states equally to the law of treaties and the stability of treaty obligations.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, ΠΜΣ, κατεύθυνση Διεθνές Δίκαιο και Διπλωματικές Σπουδές, 2018
